ΩΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ

BERTOLT BRECHT


ΚΟΛΥΜΠΩΝΤΑΣ ΣΕ ΛΙΜΝΕΣ ΚΑΙ ΠΟΤΑΜΙΑ

1
Το καλοκαίρι το χλωμό, όταν οι άνεμοι όλοι πάνω
απ’ τα φυλλώματα των πιο μεγάλων δέντρων τρέχουν,
στους ποταμούς και στις λιμνούλες πρέπει να τραβάμε,
εκεί που οι λούτσοι και τα φύκια τις μονιές τους έχουν.
Μες στο νερό αλαφραίνει το κορμί. Όποτε το μπράτσο
έξω άβαρο στον ουρανό θα πέσει απ’ το νεράκι,
θαν το ζυγίζει μες στη λήθη το αγεράκι όρθιο
μπερδεύοντάς το με κανένα καφεδί κλαδάκι.

2
Στον ουρανό τα μεσημέρια επικρατεί ησυχία.
Τα μάτια κλείνεις, όταν χελιδόνια ξεπετάνε.
Πατάς ζεστή την άμμο. Κι άμα νιώσεις κρύο ρεύμα,
θα ξέρεις ψάρια γύρω-γύρω σου πως κολυμπάνε.
Το σώμα, η ραχοκοκκαλιά και το ήρεμό μου χέρι –
πόσο ήσυχα... τί τέλεια στο νερό είμαστ’ ενωμένοι!
Κι όταν ψυχρά ψαράκια ανάμεσά μας μπαινοβγαίνουν,
στεγνώνει ο ήλιος –νιώθουμε– τη σάρκα τη βρεγμένη.

3
Το βράδυ, με τα μέλη μουχλιασμένα απ’ τη μακριά μας
σιέστα, οπού θα νιώθουμε βαριοί, νωθροί σα βόδια,
χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε θα πρέπει πάντα
να ορμάμε στο νερό τσαλαβουτώντας χέρια-πόδια.
Το πιο καλό όμως είν’ να καρτεράμε νά ’ρθει βράδυ.
Τότε έρχεται στη γη ο ουρανός ωχρός σαν καρχαρίας,
κακός και πεινασμένος, στα ποτάμια και στα θάμνα,
και τους κυρίους κυνηγώντας φέρνει εις τας κυρίας!

4
Ανάσκελα θα πρέπει να ξαπλώνεσαι – υπτίως.
Ν’ αφήνεσαι να σε πηγαίνει όπου σε πάει το ρεύμα.
Δεν πρέπει καν να κολυμπάς, ειμή μονάχα και όταν
χαλικοβότσαλα απ’ τον βυθό σου κάνουν νεύμα.
Ψηλά, στα ουράνια πάντα τα έναστρα το μάτι νά ’χεις
γυναίκα λες και σε καλεί σ’ ερωτικά θολάμια.
Χωρίς πολλές κινήσεις λάμνε ωσάν τον Παντοδύναμο
που πέφτει για να δροσιστεί στων θόλων τα ποτάμια.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.