ΔΥΟ ΠΥΡΓΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΜΟΝΟΣ ΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ

Όλη τη νύχτα κάλπαζε μονάχος, αγριεμένος, σπιρουνίζοντας
    αλύπητα
τα πλευρά του αλόγου του. Τον περίμεναν, λέει, το δίχως
    άλλο,
ήταν μεγάλη ανάγκη. Σαν έφτασε με τα χαράματα,
κανείς δεν τον περίμενε, κανείς δεν ήταν. Κοίταξε
    ολόγυρα.
Έρημα σπίτια, κλειδωμένα. Κοιμόνταν.
Άκουσε πλάι του τ’ άλογό του που λαχάνιαζε –
αφροί στο στόμα του, γδαρμένη κι η ράχη του.
Αγκάλιασε το λαιμό του αλόγου του κι άρχισε
    να κλαίει.
Τα μάτια του αλόγου, μεγάλα, σκοτεινά,
    ετοιμοθάνατα,
ήταν δύο πύργοι δικοί του, μακρινοί, σ’ ένα τοπίο
    που έβρεχε.



Από τη συλλογή «Μαρτυρίες Α΄».
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Θ΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 227.