ΚΑΒΑΦΙΚΟ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ

ΚΑΒΑΦΙΚΟ

Θυμάμαι κάποτε τα βράδια εκείνα της νεότητας

που – μόνος, κατάμονος – γυρνούσα σπίτι μεθυσμένος.

Πολύ μετά τα μεσάνυχτα, απ’ τον παράκτιο δρόμο,

μουρμουρίζοντας τραγούδια ή σκέψεις.

Με βήμα αργό απολάμβανα την ερημιά της πόλης,

την ηχώ και θέα της θάλασσας.

Η μέθη του ποτού γινόταν μέθη της μοναξιάς

κι αισθανόμουν μια ομορφιά σ’ αυτή την πλάνη

όπου καμιά ισχυρή απόφαση, κανένας έρωτας

δεν ήρθε να την αλλάξει. Σα να μ’ έπαιρνε απ’ το χέρι

η μοναξιά κοιτώντας με στα μάτια. Και τώρα

καταλαβαίνω, με τον τρόπο της με παρηγορούσε·

γινότανε δικιά μου, η ζωή κι η ποίησή μου.