ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ

ALÍ CHUMACERO

ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ

Το όνειρο σκέπτομαι υφίσταται εμού υφισταμένου·

μα πέφτει στον κόσμο επάνω σε πρόσωπα

και σε σβέλτους ανέμους να πετάνε ψηλά,

σε μανδύες που δεν ντύνουν αγάλματα

και σε λόγια που κατόπιν χάνονται

σαν παραβάτες βιολετιοί από τον αυτοσχεδιασμό τους,

ανακαλώ το βλέμμα και τα λόγια τους: «ουρανός», «ζωή»

που ήταν σαν να περπατούσες στο σκοτάδι,

το ίδιο θλιμμένα μ’ εμένα και με την ψυχή μου

όπως όταν γκρεμίζεται η νύχτα

κι έρχεται πεσμένη ήδη στα χέρια μου –

υφίσταμαι σκέπτομαι του ονείρου υφισταμένου.

Και συναντάω όσα ίχνη άφησα πίσω μου:

τη γυναίκα που κάποτε αγαπούσα,

τα χέρια της, τους κόπους της, το βλέμμα της

και την ορατή της σκέψη,

κολόνα ξεχασμένη μες στη μνήμη μου

και όλα όσα μπορώ ν’ απαριθμήσω:

τα βράδια που βρισκόμουν στο πλάι της,

τη νύχτα της φωνής της και τον έρημο

αποχαιρετισμό μας τότε.

Σκέπτομαι επίσης: «Η γη είναι εχθρός μου»,

τα όντα όμως που κατοικούν την πίκρα της

υπερασπίζονται την ύπαρξή μου,

μάχονται με τη θλίψη μου, και κάθε μέρα

δείχνω πως έχω ν’ ανακαλύψω και άλλες χώρες, διαφορετικές,

άλλα βλέμματα, νέες μορφές

που μεταφέρθηκαν στους ύπνους των ονείρων μου,

που γίνανε έρωτας ή αθώες θωπείες

σαν ταξιδιώτισσες που πέθαναν μέσα στο σκοτάδι

χωρίς να γνωρίζουν το χώμα που τις κλείνει τώρα.

Συνάντησα και νέες θλίψεις,

μάτια που πλέον δεν βλέπανε, άδεια κουφάρια,

κι επί πλέον των ματιών της την ανάμνηση,

τη διψασμένη λαχτάρα που εγκατέλειψε μέσα μου,

την πεθαμένη μου φωνή, το αντίο της.

Ποτέ όμως δεν εγνώρισα το ίδιο μου το όνειρο,

την ψυχή που επάσχιζε να με υπερασπιστεί,

την άδεια μου καρδιά, ούτε το σχήμα μου.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.