ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΟΡΟΠΕΔΙΑ

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ


ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΟΡΟΠΕΔΙΑ

στο Γκαμπόν
στις όχθες του Ογκουέ
φιάξανε μιά μουτσούνα
κι’ όποιος τη φορά
παριστάνει
το φεγγάρι και τον ήλιο
την ώρα του χορού

για μάτια της εβάλανε μια περιστέρα
για ματόκλαδα εβάλαν το παράπονο της περιστέρας
για στόμα της εβάλαν τ’ όνομα του Μπολιβάρ
μιά τρύπα μ’ αναμμένα κάρβουνα
και δάκρυα
κι’ ιερά λείψανα μαρτύρων
είναι το γένι της
κι’ ο ποταμός Ογκουέ είναι το χτένι της κι’ η αγάπη της

τώρα η βάρκα μας πλέει απαλά στον ποταμό
από τις όχθες μας γνέφουν και μας χαιρετούν τα δέντρα
κι’ εγώ κρατώ πάνω στο στήθος μου τη
μάσκα
λέω τις προσευχές της Βιθυνίας
βυθίζω απαλά το χέρι μου στο νερό το χλιαρό

στις εκβολές του ποταμού
τα σκυλόψαρα μας βλέπουνε λοξά
και τραβούν πέρα
–δεν αρμόζουνε θωπείες στα σκυλόψαρα–
χελιδονόψαρα
πετούν τριγύρω μας
στο πρόσταγμά μας

τα φοινικόδεντρα
κατά το σχήμα τους
είν’ άλλοτε η βεντάλια
άλλοτε το παρασόλι του Παρασκευά
την ώρα του χορού

το πουλί μου
είναι
το
πουλί
μου
και πάντα μου
Ευθαλία Αθανασία Θάμαρ Καλλιόπη
σας αγαπώ



Από τη συλλογή «Ελευσις», 1948.
Από το βιβλίο: Νίκος Εγγονόπουλος, «Ποιήματα», Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, Αθήνα 1999, σελ. 255.