ΠΟΤΑΜΙΑ

CZESŁAW MIŁOSZ


ΠΟΤΑΜΙΑ

Με πόσα ονόματα μόνο εσάς τραγούδησα, ποτάμια!
Σαν το γάλα, το μέλι, τον έρωτα, τον θάνατο και το χορό.
Από μια πηγή μέσα στην απόκρυφη σπηλιά, από τα χορταριασμένα
  βράχια ξεγλιστράνε
Όπου μια θεά χύνει καθάριο νερό από τη στάμνα,
Σε διάφανα ρυάκια στο λιβάδι, που κελαρύζουν κάτω από το χώμα,
Ο αγώνας σας κι ο αγώνας μου αρχίζει, η έκπληξη και η σύντομη
  διαδρομή.
Γυμνός, εξέθεσα το πρόσωπό μου στον ήλιο, πηγαίνοντας δίχως
  σχεδόν καθόλου το κουπί –
Βελανιδιές, χωράφια, ένα πευκοδάσος στο πλάι,
Σε κάθε στροφή η υπόσχεση της γης,
Καπνός του χωριού, νυσταγμένα κοπάδια, πετροχελίδονα πάνω στ’
  απόκρημνα βράχια,
Μπήκα στα νερά σας αργά, βήμα το βήμα,
Καιν το ρεύμα σ’ αυτή τη σιγή λύγισε τα γόνατά μου
Μέχρι που παραδόθηκα και με πήρε κι εγώ κολύμπησα
Κάτω από τον άπειρο ουρανό που αντανακλούσε το θριαμβευτικό
  μεσημέρι.
Ήμουν στην όχθη σας στο ξεκίνημα της καλοκαιριάτικης νύχτας
Όταν το γεμάτο φεγγάρι υψώνεται και τα χείλη αγγίζουν τελετουργικά
  το φιλί –
Ακούω τώρα μέσα μου, όπως και τότε, το πάφλασμα του νερού πλάι
  στις βάρκες
Κι ένα ψίθυρο που με καλεί για ένα άγγιγμα και μια παρηγοριά,
Κατεβαίνουμε κι οι καμπάνες χτυπούν σε όλες τις βυθισμένες πόλεις.
Λησμονημένοι, μας υποδέχονται πρεσβείες των πεθαμένων,
Ενώ η δική σας ατέλειωτη ροή μάς πάει μάς πάει...
Και τίποτα δεν είναι ούτε ήταν. Η στιγμή μόνο, αιώνια.



Μετάφραση: Αντώνης Μακρυδημήτρης.
Από το βιβλίο: Τσέσλαφ Μίλος, «Ποιήματα», εισαγωγή μετάφραση Αντώνης Μακρυδημήτρης, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2005, σελ. 99-101.