ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ

Πίσω από τις φραγκοσυκιές πέρασε ο αγωγιάτης με τ’ άλογό του.
Τον είδα – λέει· γνωρίζω τις φραγκοσυκιές· τον αγωγιάτη δεν τον
  γνωρίζω.
Ένα πουλί πέταξε από τη στέγη· κάθισε στο κλαδί· πέταξε πάλι.
Μιά πετσέτα ανεμίζει στο σύρμα της πλύσης – μιά γραμμή γαλάζια,
μιά κόκκινη, μιά πορτοκαλιά· – κυματίζουν· επάνω τους διακρίνω
τις άρρυθμες χειρονομίες του ανέμου (τάχα απειλητικές, – δεν είναι).
Είμαι χαρούμενος που βλέπω ακόμη – λέει. Κι είμαι εγώ που
  υπαγορεύω
αυτά που παίζουν οι τυφλοί με τα όργανά τους στις γωνίες των
  δρόμων.
Τ’ ακορντεόν κι η κιθάρα είναι παλιές προσωπίδες φοβισμένων
  ηρώων
γιατί, πιότερο απ’ όλους μας, οι ήρωες φοβούνται και μιμούνται.



Από την ποιητική συλλογή «Χειρονομίες» (1969-1970)
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα» τ. Ι΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 194.