Η ΠΕΙΡΑ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


Η ΜΙΛΟΝΓΚΑ ΤΗΣ ΟΛΓΑΣ ΩΣ ΟΡΑΤΟΡΙΟ ΑΛΑ ΧΑΙΝΤΕΛ ΣΤΗ ΝΑΠΟΛΗ
(Προαύλισμα με λόγια)

Σαν έσκυψε από κάτω για να πάρει
τον αναπτήρα της, εγράφτηκε όλη
η γάμπα της γλυπτό μες στην ασβόλη,
και εμάρμαιρε με αμάρμαρη τη χάρη.

Χωρεί και δεν χωρεί σε χρόνου κλάσμα
το που ’γινε συμβεβηκός εκείνο·
μα ότ’ είταν λαξεμένο μαντολίνο
το πόδι της, κι εχόρδιεν έν’ άσμα

λυσιμελές ερωτικό, επιμένω
και τώρα ακόμη, τριάντα χρόνια αφ’ ότου
συνέβη, ναν το λέω και στο κρυφό του
το νόημα ηδονές δεινές να δένω.

Στη Πιάτσα Ντάντε... Νάπολη... Ρωσσίδα –
ο συνοδός της τήν εφώναξε Ό λ γ α.
Στον νου μου ευθύς βαρκάρηδες του Βόλγα
μ’ εμπάρκαραν για πόθων παννυχίδα.

Και φλόγα παναπεί η Όλγα στου Τολστόη
τη γλώσσα – ακόμα κι απ’ τον αναπτήρα
αν βγαίνει. Απ’ την πυρά της τότε επήρα
την πείρα του απείρου που μου τρώει

τη διάνοια και τον λογισμό, όταν βλέπω
του ονείρου το όλον ένυλο να θάλλει
στα μάτια μου μπροστά, και την αιθάλη
της ασχημίας να διαλύει. Να τρέπω,

χωρίς να ντρέπομαι, και ν’ ανατρέπω
τη λογική και παραδεδομένη
σειρά, η πυρφόρα καλλονή, που μένει
στον νου μου, μού ’μαθε. Μα και να τρέπω

σε φθόγγους μουσικούς τα πάντα μ’ άρε-
σε πάντα, με τη λυρική γραφίδα.
Και σύνθεσα την Όλγα, τη ρωσσίδα,
χαιντελιανό oratorio volgare.