FRANCESCO PETRARCA
[ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ ΕΚΕΙΝΟ, ΠΟΥ ΕΝΑΝ ΗΛΙΟ ΒΛΕΠΕΙΣ, ΑΜΑ]
Το παραθύρι εκείνο, που έναν ήλιο βλέπεις, άμα
το θέλει, ενώ ο άλλος βγαίνει να τον δεις το μεσημέρι·
και τα παντζούρια του αλλουνού, που ο άνεμος τα δέρει
τις μέρες τις μικρές, αν στο βοριά έχει κάμει τάμα·
το πέτρινο παγκάκι, που τις μέρες με το κάμα
η Δόννα μου εστοχάζοτουν μονάχη, κι είχε φέρει
στους τόπους ευτυχία, που έρανε ίσκιους με το χέρι
και που το πόδι της επάτησε κι εγίναν θάμα·
και τ’ άγριο μονοπάτι, εκεί όπου με τραυμάτισ’ ο Έρως·
κι η νιόσκαστη εποχή που πάντοτε με νέες ορέξεις
ορμά κι ανοίγει την παλιά πληγή της πρώτης μέρας·
κι εκείνα που ’χουν καρφωθεί (: το πρόσωπο και οι λέξεις)
στη μέση της καρδιάς μου, στο πιο απόρρητό της μέρος –
τα π ά ν τ α γίνονται λυγμοί στο πέρας της εσπέρας.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
[ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ ΕΚΕΙΝΟ, ΠΟΥ ΕΝΑΝ ΗΛΙΟ ΒΛΕΠΕΙΣ, ΑΜΑ]
Το παραθύρι εκείνο, που έναν ήλιο βλέπεις, άμα
το θέλει, ενώ ο άλλος βγαίνει να τον δεις το μεσημέρι·
και τα παντζούρια του αλλουνού, που ο άνεμος τα δέρει
τις μέρες τις μικρές, αν στο βοριά έχει κάμει τάμα·
το πέτρινο παγκάκι, που τις μέρες με το κάμα
η Δόννα μου εστοχάζοτουν μονάχη, κι είχε φέρει
στους τόπους ευτυχία, που έρανε ίσκιους με το χέρι
και που το πόδι της επάτησε κι εγίναν θάμα·
και τ’ άγριο μονοπάτι, εκεί όπου με τραυμάτισ’ ο Έρως·
κι η νιόσκαστη εποχή που πάντοτε με νέες ορέξεις
ορμά κι ανοίγει την παλιά πληγή της πρώτης μέρας·
κι εκείνα που ’χουν καρφωθεί (: το πρόσωπο και οι λέξεις)
στη μέση της καρδιάς μου, στο πιο απόρρητό της μέρος –
τα π ά ν τ α γίνονται λυγμοί στο πέρας της εσπέρας.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου