FEDERICO GARCÍA LORCA
ΛΑΒΩΜΑΤΙΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Αυτό το φως, αυτή η φωτιά που του όλεθρου έχει το ήθος.
Αυτό το γκρι τοπίο που σαν αγκάλη γύρω απλώθη.
Αυτός ο πόνος για μία μόνο ιδέα, για ένα γνώθι.
Αυτή η αγωνία: της ώρας, τ’ ουρανού, του κόσμου πίθος.
Αυτός ο θρήνος των αιμάτων που κοσμεί συνήθως
μιά λύρα δίχως καν παλμό και τον δαυλό που ετρώθη.
Της θάλασσας το βάρος τούτο στο κορμί μου εδόθη,
και τούτος ’δώ ο σκορπιός φωλιά του μού ’κανε το στήθος.
Γιρλάντα του έρωτα είμαι και του λαβωμένου κλίνη,
όπου άυπνος νείρομαι την παρουσία σου δίχως λάθος
στων σώψυχών μου μέσα στην ερειπωμένη δίνη.
Κι αν την καμπύλη ψάχνω της φρονήσεως, στο βάθος
κοιλάδα εκτεταμένη η καρδούλα σου μού δίνει
πικρή τη γνώση σου όλο με φαρμάκι και με πάθος.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου