FRANCESCO PETRARCA
[ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙ’ ΟΜΟΡΦΗ ΟΨΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΙΟ ΒΛΕΜΜΑ]
Από την πι’ όμορφη όψη και το πιο καθάριο βλέμμα
που εξάστραψε ποτέ· κι από την πιο ωραία κόμη
που και ο χρυσός μα και ο ήλιος τη ζήλεψαν ακόμη·
από τον λόγο τον καλό κι απ’ των χειλιών το γνέμμα·
μα και από χέρια, που χωρίς να κινηθούν, το ψέμα
των ρέμπελων του Έρωτα ενικήσαν και τη ρώμη·
μα κι από πόδια τρυφερά που τα ποθούν οι δρόμοι·
κι από κορμί, που επλάστηκε σε παραδείσιο ρέμα,
ο νους μου εγίνη νους. Των Ουρανών ο Άρχων τώρα
θα χαίρεται (μαζί και οι ταχυδρόμοι οι φτερωτοί του)
που εγώ έχω μείνει εδώ τυφλός, ολόγυμνος, σακάτης.
Στα βάσανά μου ελπίζω μόνο στα δικά Της δώρα:
Αυτή, που ακούει τις φωνές μου σα χρησμούς προφήτου,
τη χάρη θα μου κάνει να με κράξει πια σιμά Της.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου