ΟΙ ΔΥΟ ΦΑΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ


ΑΝΤΡΕΙΚΕΛΑ

Λοιπόν ωραία! Εφτάσαμε –ποιός ξέρει από τί κήπους,
ξένα πουλιά μιάς άγνωστης πατρίδας μακρινής–
κι είμαστ’ εδώ (στης χάρτινης καρδιάς μας μπρος τους χτύπους)
μ’ άγνωστο έντός μας γύρισμα και χτύπο μηχανής.

Κι ήταν ωραία, πρώτο φτερό, άκρη-άκρη τ’ ακρωτήριου
της χίμαιρας ως στάθκαμε με φρύδια και μπογιές,
με στήθος κούφιο, ακούοντας έντός μας του μυστήριου
τη ρόδα, πόθους να γυρνά, γρανάζα και καρδιές...

Πρώτο φτερό! Τί όνειρο! Κρυφά η ζωή μας τρέμει,
κι ηχάν στ’ άδεια κεφάλια μαςε αγέρηδες στρυφνοί,
κι είμαστε –α, χά– απ’ το υλικό πού ’ναι φτιαγμένοι οι ανέμοι,
οι κοροϊδίες, τα όνειρα, οι τούμπες κι οι καπνοί...

Ωραία! Ακόμα ένα φτερό – σ’ άλλες αχτές χαμένες
θα φτάσουμε (δίχως μπογιές και σούστες, δίχως πια
μύτες γελοίες, σπαραχτικές) ψυχούλες γελασμένες
γιομάτες φως νυχτερινό, βουές και συγνεφιά...

Χαλκίδα


Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης «Νέα Πνοή», τόμος πρώτος, τεύχος 5, Νοέμβριος 1936, σελ. 145.


*****************************************************


ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ


ΤΑ ΡΟΜΠΟΤ

Λοιπόν ωραία! Εφτάσαμε, ποιός ξέρει από τί κήπους,
ξένα πουλιά γης άγνωστης –Πρώσσοι εδώ ατενείς–
κι είμαστ’ εδώ (στης χάλκινης καρδιάς μας μπρος τους χτύπους)
μ’ άγνωστο έντός μας γύρισμα και ρόγχο μηχανής.

Κι ήταν ωραία –πρώτο φτερό– άκρη-άκρη τ’ ακρωτήριου
της χίμαιρας ως στάθκαμε με πόζες και ρυθμούς,
με στήθος κούφιο, ακούοντας έντός μας του μυστήριου
τη ρόδα, πόθους να γυρνά, γρανάζια κι αριθμούς.

Πρώτο φτερό –τί πήδημα! –Παράδεισος που εχάθη,
η πρώτη ανυπαρξίοα μας (αργά τάχα ή νωρίς;)
κι είμαστ’ –α-χά– απ’ το υλικό (να ζούμε χωρίς λάθη)
πού ’ν΄–με σοφία– οι ηλίθιοι και οι σοφοί ’ν’ χωρίς...

Λειψοί ή περίσσοι; Αίνιγμα! Μυστήριο γύρω οι τόποι
κι ο σπαραγμός της μύτης μας μοιάζει άνθος τ’ ουρανού
–δε φτάσαμε ή περάσαμε– κι εμείς – νά ’μαστ’ ανθρώποι;
Δώθες τάχα σταθήκαμε ή πέρα από το νου;


Από το βιβλίο: Γιάννης Σκαρίμπας, «Ουλαλούμ, εαυτούληδες, βοϊδάγγελοι», Κάκτος, Αθήνα 1976, σελ. 61.