ΔΥΟ ΣΟΝΕΤΤΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΑΓΓΕΛΟΥ

MICHELANGELO BUONARROTI (1475-1564)


[ΕΡΩΣ]

«–Θωρούν τα μάτια μου, Έρωτα καλέ μου,
Τ’ αληθινό που λαχταρώ τ’ Ωραίο,
Ή μέσα μου είναι κι όλο βλέπω τότε
Παντού σα σμιλεμένη την ειδή του;

Συ θα το ξέρεις, που ’ρχεσαι μαζί του,
Μου διώχνεις τη γαλήνη και με οργίζεις,
Αλλ’ όσο κι αν στενάζω δε με νοιάζει
Κι η δυνατή η φωτιά σου αν θα με καίει!»

«–Ναι, τ΄ορατό στ’ αλήθεια, είναι το Ωραίο,
Μ’ αξαίνει όσο ψηλότερα ανεβαίνει
Απ’ τα θνητά τα μάτια στην ψυχή μας,

Γίνεται θείο, ενάρετο. Ό,τι αγγίξει
Τ’ αθάνατο, αθάνατο το κάνει.
Το θείο Ωραίο μπροστά σου βλέπεις πρώτα.»


[DIMMI DI GRAZIA, AMOR, SE GLI OCCHI MEI]

Dimmi di grazia, Amor, se gli occhi mei
veggono 'l ver della beltà c'aspiro,
o s'io l'ho dentro allor che, dov'io miro,
veggio scolpito el viso di costei.

Tu 'l de' saper, po' che tu vien con lei
a torm'ogni mie pace, ond'io m'adiro;
né vorre' manco un minimo sospiro,
né men ardente foco chiederei.

- La beltà che tu vedi è ben da quella,
ma cresce poi c'a miglior loco sale,
se per gli occhi mortali all'alma corre.

Quivi si fa divina, onesta e bella,
com'a sé simil vuol cosa immortale:
questa e non quella agli occhi tuo precorre. –


***************



[ΤΑ ΔΥΟ ΣΦΥΡΙΑ]

Αν το σφυρί μου το χοντρό τις σκληρές πέτρες σπάει
Και τις διαπλάθει σε μορφές ανθρώπινες λογής,
Παίρνοντας φόρα απ’ το Θεό που τού ’ναι οδηγητής
Και στήριγμάτου και βοηθός, με ξένο βήμα πάει.

Μα τ’ άλλο εκείνο το σφυρί που στα ουράνια μένει
Μ’ ενέργειαν αυτοδύναμη πόσα σφυριά ομορφαίνει!
Κι όπως αλήθεια ένα σφυρί έχει από ένα άλλο γίνει,
Στο σφυροκόπημα του αυτό μορφή πιο τέλεια δίνει...

Μα θ’ αποχτήσει πιο έξοχη και πιο τρανήν αξία
Αν βοηθήσει να φτιαχτεί το έργο το ατέλειωτό μου...
Και το σφυρί μου επέταξε προς την Αθανασία

Βοήθειαν απ’ του Λειτουργού την Τέχνη να γυρέψει
Κι έτσι που να πετύχω εγώ τον άφταστο σκοπό μου...
Ήταν μονάχο του γι’ αυτό κι έχει απ’ τη γη μισέψει...


[SE 'L MIE ROZZO MARTELLO I DURI SASSI]

Se 'l mie rozzo martello i duri sassi
forma d'uman aspetto or questo or quello,
dal ministro che 'l guida, iscorge e tiello,
prendendo il moto, va con gli altrui passi.

Ma quel divin che in cielo alberga e stassi,
altri, e sé più, col propio andar fa bello;
e se nessun martel senza martello
si può far, da quel vivo ogni altro fassi.

E perché 'l colpo è di valor più pieno
quant'alza più se stesso alla fucina,
sopra 'l mie questo al ciel n'è gito a volo.

Onde a me non finito verrà meno,
s'or non gli dà la fabbrica divina
aiuto a farlo, c'al mondo era solo.




Μετάφραση: Ιούλιος Καΐμης.
Δημοσιεύθηκαν στο αθηναϊκό περιοδικό «Ποιητική Τέχνη», τχ. 3, Δεκέμβριος 1947.