ΔΥΟ ΖΑΚΥΝΘΙΝΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ

CHARLES BAUDELAIRE


Η ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

Απόψε πιο τεμπέλικα νειρεύεται η σελήνη,
σαν την ωραία που ξάπλωσε σε μαξιλάρια πλήθη,
και μ’ ένα χέρι ανάλαφρο και μ’ αμεριμνοσύνη
χαϊδεύεται πριν κοιμηθεί τριγύρω από τα στήθη.

Στων απαλών χιονόσφαιρων την ατλαζένια πλάση
σ’ έκστασες παραδίνεται βαθιές, ξεψυχισμένη.
Και στα κατάσπρα οράματα περιπλανά το μάτι
που το καθένα ώς άνθισμα στον ουρανό ανεβαίνει.

Στην οκνηρή της αθυμιά, στη σφαίρα αυτή κι αν λάχει,
ν’ αφήσει κάποιο δάκρυ της κρυφό ν’ αργοκυλήσει,
ένας ποιητής ευλαβικός που έχει στον ύπνο αμάχη,

αυτό το δάκρυ το χλωμό στη φούχτα θα το κλείσει,
όπου ιριδοφεγγοβολά σαν οπαλιού κομματι,
και θα το κρύψει στην καρδιά μακριά αφ’ του ηλίου το μάτι.


*********************


ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Είσαι ουρανός χινόπωρου· φως, ρόδα κι ομορφιά!
Όμως η θλίψη μέσα μου σαν θάλασσ’ ανεβαίνει
και στα στυφά τα χείλη μου, καθώς τραβιέται, μένει
από το κατακάθι της μιά θύμηση πικρά.

Μάταια το χέρι σου γλιστρά στο στήθος μου που σβένει·
φίλη μου, αυτό που εκεί ζητά τό ’χουν ρημάξει πια
της γυναικός η αιμόχαρη νυχιά κι αγριοδοντιά.
Μη μου ζητάς καρδιά, θεριά την έχουν φαγωμένη.

Είναι απ’ τον όχλο αυτή η καρδιά παλάτι όλο ντροπή·
μεθύσι, τραβομάλλημα εκεί μέσα, σκοτωμοί!
Έν’ άρωμα ο γυμνός λαιμός τριγύρω σου αναδίνει!...

Ανήλεη ψυχομάστιγα, ω, συ Ομορφιά, το θες!
Μ’ αυτά τα μάτια όλο φωτιά, που λάμπουν σα γιορτές,
κάψε και τα ξεσκλίδι’ αυτά που απ’ τα θεριά έχουν μείνει!



Μετάφραση: Τίμων Ειρηναίος.
Δδημοσιεύθηκαν στο ζακυνθινό περιοδικό «Επτανησιακά Φύλλα», το πρώτο στο φ. 5 (Δεκέμβρης 1946), σελ. 73, και το δεύτερο στο φ. 14 (Φλεβάρης 1949), σελ. 215.