ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΕΪΤΣ

WILLIAM BUTLER YEATS (1865-1939)


ΤΩΝ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΩΝ Η ΑΜΑΧΗ ΨΗΛΑ ΣΤΗΝ ΥΔΡΟΡΡΟΗ

Των σπουργιτιών η αμάχη ψηλά στην υδρορρόη
Και το φεγγάρι ολόγιομο κι οι αστέρινοι ουρανοί
Κι ασώπαστο το θρόϊσμα στα φύλλα είχαν σκεπάσει
Της γης την κουρασμένη και την παλιά κραυγή.

Μα ώς ήρθες, μ’ αυτά τα άλικα τ’ απελπισμένα χείλη,
Ήρθαν μαζί σου όλα ξανά τα δάκρυα της γης,
Κι όλοι οι καημοί των καραβιών που μάχονται στη δίνη
Κι όλοι οι καημοί της αναρίθμητης ζωής.

Και τώρα τα μικρά πουλιά που μάχονται στη στέγη
Και το φεγγάρι το χλωμό, κι οι οπάλινοι ουρανοί
Και μες στα φύλλα ανήσυχο το θρόισμα, σπαράζουν
Στης γης την κουρασμένη και την παλιά κραυγή.


*************************


ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ

Ω κουρασμένη μου καρδιά, στον κουρασμένο αυτόν καιρό
Έβγα απ’ τα δίχτυα του καλού και του κακού πέρ’ από κεί,
Κι ύστερα, γέλασε, καρδιά, μέσα στο αχνό το δειλινό,
Κι ύστερα, στέναξε, καρδιά, στη δρόσο μέσα στην αυγή.

Όμως η γη η μητέρα σου πάντοτε αγέραστη είν’ εκεί
Και πάντα ολόλαμπρη η δροσιά κι ολόθαμπο το δειλινό,
Όσο κι η ελπίδα αν σ’ άφησε κι η αγάπη αν έχει μαθαθεί
Που φλέγεται στον άδικο κι επίβουλο το λογισμό.

Καρδιά, όπου σμίγει πήγαινε λόφος με λόφο του βουνού:
Γιατί εκεί πέρα η συντροφιά κι η απόκοσμη κι η μυστική,
Του ήλιου και του φεγγαριού6, του δάσους και του λαγκαδιού,
Των ποταμών και των ρυακιών, μιά μοίρα ζουν ξεχωριστή.

Κι ο Θεός στέκει και φυσά στο βούκινο το ερημικό,
Κι η ζωή κι ο χρόνος βρίσκονται σε μιάν ατέλειωτη φυγή·
Κι ούτε κι η αγάπη είν’ αγαθή καθώς το αχνό το δειλινό,
Κι ούτε κι η ελπίδα είν’ ακριβή καθώς η δρόσο στην αυγή.



Μετάφραση: Λέανδρος Κ. Παλαμάς.
Δημοσιεύθηκαν στο αθηναϊκό περιοδικό «Ποιητική Τέχνη», έτος Β΄, τ. 1, τχ. 10, 1 Ιουλίου 1948, σελ 207.