ΠΟΙΑ ΚΑΡΔΙΟΦΑΓΑ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΤΟΣΟ;

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΣΠΑΤΑΛΑΣ


ΠΟΙΑ ΚΑΡΔΙΟΦΑΓΑ ΑΝΤΙΘΕΣΗ

Μια καρδιοφάγα αντίθεση πάντα βαθιά μου να γρικώ,
Κι ενώ στο απέραντο πετώ και στο υπερπέραν φτάνω,
Βαρύς με το κουφάρι μου στη γη με μόχτο να πατώ,
Και νά ’ναι ξένο ό,τι μπορώ στα χέρια μου να πιάνω!

Σα νά ’μαι γάμου αταίριαστου τυραννισμένο εγώ παιδί,
Σε κόσμους τέλειους χύνομαι που πλάθει η φαντασιά μου,
Τί λέω τους πλάθει; τους ζητά έτσ’ η ψυχή μου όπως τους ζει,
Κι αντίς με σέρνει το κορμί βαριά στο χώμα χάμου.

Με σέρνει χάμου; αλίμονο! το νιώθω, σκλάβο με βαστά,
Μ’ αλυσοδένει εδώ στη γη, και για να ρθεί μαζί μου,
Πρέπει να τ’ ακλουθήσω εγώ, κι αν το ξεχνώ, μου το θυμά
Με τρόπο, που το αιστάνεται σπαραχτικά η ψυχή μου.

Ποιού γάμου νά ’μαι αταίριαστου τυραννισμένο εγώ παιδί;
Ποιά καρδιοφάγα αντίθεση με βασανίζει τόσο;
Π’ ούτε στους κόσμους μου μπορώ να πάω μαζί με το κορμί,
Ούτε κι εκείνους μού βολεί στη γη να τους σαρκώσω.


(Στίχοι ανέκδοτοι)



Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Αθήνας «Παρθενών», έτος Α΄, αριθμ. 5, Ιούλιος-Αύγουστος 1928, σελ. 143.