Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Ο ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΘΕΟΣ


CÉSAR VALLEJO


ESPERGESIA


Yo nací un día
que Dios estuvo enfermo.

Todos saben que vivo,
que soy malo; y no saben
del diciembre de ese enero.
Pues yo nací un día
que Dios estuvo enfermo.

Hay un vacío
en mi aire metafísico
que nadie ha de palpar:
el claustro de un silencio
que habló a flor de fuego.

Yo nací un día
que Dios estuvo enfermo.

Hermano, escucha, escucha...
Bueno. Y que no me vaya
sin llevar diciembres,
sin dejar eneros.
Pues yo nací un día
que Dios estuvo enfermo.

Todos saben que vivo,
que mastico... y no saben
por qué en mi verso chirrían,
oscuro sinsabor de ferétro,
luyidos vientos
desenroscados de la Esfinge
preguntona del Desierto.

Todos saben... Y no saben
que la Luz es tísica,
y la Sombra gorda...
Y no saben que el misterio sintetiza...
que él es la joroba
musical y triste que a distancia denuncia
el paso meridiano de las lindes a las Lindes.

Yo nací un día
que Dios estuvo enfermo,
grave.


2 σχόλια:

  1. Καλημέρα σας. Εδώ στη μακρινή και συνάμα τόσο κοντινή Αλαμάνα σάς διαβάζουμε κάθε μέρα ανελλιπώς. Η πρώτη μας ανάγκη μόλις ξυπνήσουμε και η τελευταία πριν κατακλιθούμεείναι να σβήσουμε τη δίψα μας στα λαγαρά νερά των ποιημάτων και των λοιπών ποικιλιών της ούτως ειπείν εκπομπής σας. Σας ευχόμαστε λοιπόν ολόθερμα Καλό Πάσχα κι αν ποτέ βρεθείτε στα μέρη μας ελάτε να δοκιμάσετε το δροσερό κρασί μας και το περίφημο ψητό μας κατσίκι σούβλας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ αθανάσιος διάκος: Εντάξει, Αθανάσιε Διάκε. Έγινε! Καλό Πάσχα κλ.π, κλ.π. - μόνο προσοχή (και με το συμπάθιο) στις σούβλες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή