ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ
ΔΙΑΙΡΕΤΕΟΙ
Από ’δώ αρχίζω
σε ρωτάω δε σε ρωτάω, είναι
από εδώ ώς εκεί, σου λέω μείνε
και δεν ακούω τί μου λές
Από ’δώ αρχίζω με σπίθες
με ανάμματα και με φωνές
μνήμες λιθάρια ή λήθες
(σού ’λεγα κοίτα και μού ’λεγες πιές)
Από σένα αρχίζω
στο τέλος ή στην αρχή ζω
μετά με φυσάς και σε φυσώ
(με τόσο φως και δεν σε ξεχωρίζω)
Σε κάθε φύλλο σε μυρίζω
κι ως σε μετράω μέχρι τα χίλια
όλο είσαι δυό κι όλο μισό
για την αφή μου και τα χείλια.
1980
Από το βιβλίο: Δ.Π. Παπαδίτσας, «Η ασώματη», Εκδόσεις Γνώση, Αθήνα 1983, σελ. 25.
Ωραία τα μαθηματικά του Παπαδίτσα! Εμείς πάντως μάθαμε πρόσθεση (δηλαδή αφαίρεση) από τον Κωνσταντίνο Καβάφη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφιερώνουμε από την όπερα του Philip Glass "Einstein on the Beach" το Knee play 5 (Lovers on a park bench).
Υ.Γ. Ο έρωτας μας θέλει αφηρημένους. "Είναι ζητιάνα η αγάπη που έχει μέτρο" (από το "Αντώνιος και Κλεοπάτρα" του Σαίξπηρ)
Χαίρετε!
@ lapsus digiti: Πάντα καίριες οι συμβολές σου, αγαπητή φίλη. Σ' ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή