RAFAEL ALBERTI
ALBA DE NOCHE OSCURA
Sobre la luna inmóvil de un espejo,
celebra una redonda cofradía
de verdes pinos, tintos de oro viejo,
la transfiguración del rey del día.
La plata blanda, ayuna del reflejo,
muere ya. Del cristal -lámina fría-
dice la voz del vaho en agonía:
-Doró mi lengua el sol, ¿ de qué me quejo ?
La puertas del ocaso, ya cerradas,
tapina de luto el campo. Negros perros,
a lo que nadie sabe, ocultos, gritan.
Decapitando sueños, fatigadas,
sobre el túmulo alto de los cerros
las estrellas del valle se marchitan.
Το ποίημα μάς ζήτησε να το ποστάρουμε η φίλη του ιστολογίου κ. Βανέσσα Λορέντσο.
Καθώς δεν δύναμαι να σχολιάσω το ποίημα,Γιώργο, δώσε τουλάχιστον χαιρετισμούς στην κυρία Λορέντσο από ένα νέο θαυμαστή της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒολκώφ
ΒΑΛΣΑΡΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΒΑΝΕΣΣΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήή
Η ΒΕΝΤΑΛΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΛΟΡΕΝΤΣΟ...
ΡΑΦΑΕΛ ΑΛΜΠΕΡΤΙ (ΑΠΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ!)
ΤΡΕΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠ' ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
ΤΡΙΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ
...πίσω απ' τη βεντάλια με τα χρυσά φτερά...
G.A.B.
Τα βαλς τ' ουρανού δεν είχαν ακόμα αρραβωνιάσει/ το γιασεμί και το χιόνι,/ δεν είχαν οι άνεμοι συλλογιστεί την πιθανή μουσική των μαλλιών σου,/ ούτε κι ο βασιλιάς είχε προστάξει να ενταφιαστεί σ' ένα βιβλίο η βιολέτα./ Όχι./ Ήταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι/ χωρίς τ' αρχικά μας στο ράμφος του./ Που οι καμπανέλες κι οι κλιματίδες μαραίνονταν/ δίχως εξώστες κι άστρα για να σκαρφαλώσουν./ ήταν εκείνος ο καιρός/ που δεν υπήρχε ένα άνθος για να γείρει το κεφάλι του στον ώμο ενός πουλιού./
Και τότε, πίσω απ' τη βεντάλια σου, το πρώτο μας φεγγάρι.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΕΘΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΗΣ!
@ Θεοδόσης Βολκώφ: Η Βανέσσα μού είπε να σου μεταφέρω και τους δικούς της χαιρετισμούς. Μου έστελι και ένα βιβλίο με αγγλικές μεταφράσεις του πετράρχη να σου δώσω. Τυχεράκια!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Lapsus digiti: Χαιρετώ την ελλογιμότητά σας, κυρία μου. Χαθήκατε...
:)
ΑπάντησηΔιαγραφήBολκώφ