ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ
Η ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΕΝΟΣ ΦΙΛΗΣΥΧΟΥ
Πώς να κοπάσει ετούτη η τρικυμία
τα κύματά της με καταζητούνε
φορούν οι φίλοι πορφυρό μανδύα
με ρούμι οι βοριάδες με κερνούνε
Στον όλμο εκεί υπνοβάτης βλαστημάει
και τρώει ένα κουλούρι σκεφτικός
έφυγε απ’ την καρδιά μου ο πανικός
και γελαστός την πόρτα μου χτυπάει
Άλογο ατίθασο μακριά με φέρνει
στων κυνηγών του χρόνου την αυλή
ο πυρετός τους την ζωή μου παίρνει
και τ’ άλογό μου τρέπει σε φυγή
Η τρικυμία ποτέ δε θα σβηστεί
για μιαν ανεξιχνίαστην αιτία
καρφώθηκα σε όμορφη εξορία
το πέλαγο καρφί μου και σφυρί
"καρφώθηκα σε όμορφη εξορία
ΑπάντησηΔιαγραφήτο πέλαγο καρφί μου και σφυρί" με ταξιδεύει στη Γαύδο.
Αντιγράφω από το ημερολόγιο ενός εξορίστου στη Γαύδο 1932-1939 (Λαογραφικό μουσείο Γαύδου στα Βατσιανά):
"Η θάλασσα γύρω μας σαν αλυσίδα φοβερή, φρουρός ακοίμητος φυλάει μέρα νύχτα το νησί"
"Αν καμιά φορά δεις ένα όνειρο ότι τάχα κάνεις βόλτα στο φεγγάρι και ότι εκεί έχει τόση μεγάλη ησυχία που σου φαίνεται ότι ακούς το φτερούγισμα της ψυχής σου και ταυτόχρονα την καρδιά σου να βαράει σαν πελώριο εκκρεμές, πρόσεξε φουκαρά μου γιατί μπορεί να είσαι τυχερός και να μην ονειρεύεσαι, αλλά να βρίσκεσαι πράγματι στη Γαύδο."
@κ. ποιηταλωνάρη,
Ίσως να μην ξέρουμε πού αρχινάει, αλλά ο νότος τελειώνει στη Γαύδο!
Καλημέρα σας
Αφού μιλάμε ή μάλλον γράφουμε για μελοποιημένα ποιήματα, ειδικά του Θάνου Μικρούτσικου, σε συνέχεια της χθεσινοβραδυνής αναπόλησης, σας υπενθυμίζω ένα ακόμη μελοποιημένο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη, από τον σπουδαίο αυτόν συνθέτη που κατέληξε συνδαιτημόνας και μάλιστα εκ των απορρήτων του Αντρέα Παπανδρέου:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΙ ΗΘΕΛΕ ΑΚΟΜΗ
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ'εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσή σας ασφαλής:Θα πέσει η πόλις
Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω,
Με κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
Όρθιος, και μόνος σαν και πρώτα
π ε ρ ι μ έ ν ω
Του σημερινούς μου χαιρετισμούς!
@ reblaus: Εκλεκτη φίλη, και το πού τελειώνει ο νότος ερίζεται. Τί θα λέγατε λ.χ. για νοτίως του Μπουένος Άιρες; Θα ποστάρω και σχετικό ποίημα για τον νότο. Ευχαριστώ για τη συνεργασία.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ άνθρωπος χωρίς ιδιότητες: Το ΚΙ ΗΘΕΛΕ ΑΚΟΜΗ το έχω ποστάρει κι εγώ προ καιρού. Ευχαριστώ πάντως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Σπάνιοι στίχοι!
Χμ. Με προβληματίσατε με το Μπουένος Άιρες. Το θέμα είναι όμως ότι αν κανείς φτάσει στη Γαύδο δεν έχει κανένα λόγο να πάει πιο κάτω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως για να εντοπίσουμε το νότο, πρέπει να βρούμε το σημείο του ορίζοντα από όπου αρχινά να φυσά όστρια και να τραβήξουμε από κει μια κάθετο στη γη? !!
"Τα σπλάχνα μου κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν"
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο το ποίημα του Αλκαίου
@ reblaus: Εκλεκτή φίλη, ο νότος είναι "δύσκολο" πράγμα. Σας το λέει ένας εκ πεποιθήσεως και εξ ιδεολογίας νότιος.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ weaver: Αγαπητέ φίλε, είδατε τί ωραία που τα λέει ο κόντες, ο ΜΕΓΑΣ; Καλώς ορίσατε στο μπλόγκ.
Ο Αλκαίος είναι σημαντικότατη περίπτωση ποιητού.