ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ (1959)
ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟΣ ΔΕΡΒΙΣΗΣ
Αιχμάλωτος των ψυχανθών
χαμός χυμός με τρέφει
το "θα" θυμίζει παρελθόν
κι ο χρόνος επιστρέφει
Περιστρεφόμενε Δερβίση
μη στέκεις σε κλαδί χλωρό
τώρα μας έχουν εγκλωβίσει
σε κυκλικό ξερό χορό
Με αγκαλιές φαντάσματα
χόρεψα κι έχω ρέψει
του νου μου τα κοιτάσματα
έχουνε πια στερέψει
Περιστρεφόμενε Δερβίση
άλλοτε εσύ άλλοτε εγώ
έχεις ανάψει κι έχω σβήσει
με βήμα γρήγορο κι αργό
Περιστρεφόμενε Δερβίση
ύπουλε χρόνε πονηρέ
ποιος απ τους δυο μας θα κερδίσει
μες του θανάτου το καρέ;
Εκείνη η ημερομηνία μετά το όνομα με τρομάζει, όχι γιατί φανερώνει ηλικίες, αλλά γιατί έτσι αρχίζουν όλα μετά μια παύλα και μετά η αναμονή μιας άλλης
ΑπάντησηΔιαγραφή@μένανδρος: Α πα πα, τι ειν' αυτά αναρωτιέμαι. Αγριεύτηκα! Χτύπα ξύλο και κουνήσου κι απ' τη θέση σου αγαπητέ Μένανδρε..Ο Θεός να συντρέχει, έχουμε να δούμε πολλά ακόμα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας αυτούς τους ωραίους στίχους μπορεί κανείς να σχολιάσει τόσα άλλα..Τι ωραία αυτή η δίνη του περιστρεφόμενου δερβίση..όπου όλα, το παρελθόν, το παρόν, το "εγώ", το "εσύ", τα φαντάσματα και τα συναισθήματα γίνονται ένα σαν σε όνειρο, σαν σε όραμα..
Κι επειδή (όπως έχω ήδη αναφέρει παλιότερα) ο δημιουργός και οι στίχοι αυτού τυγχάνουν εκτίμησης και σεβασμού εκ μέρους μου -κοινώς μου αρέσουν πολύ-, ας μου επιτραπεί να παραθέσω ένα άλλο τραγούδι που έχει σταλεί παλιότερα εδώ στο Αλωνάκι, το εξής:
ΑΝΤ. ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ
Για τον κυρ Απόστολο Κ.
Θα σου χτυπήσω μεσ' το βράδυ ένα αστέρι
για να μ'ανοίξεις δυο λεπτά και να σε δω
κι ένα τραγούδι θα σου στείλω απ' τ' Αλγέρι
που λυπημένος κάτι βράδια τραγουδώ
Με τα φτερά θα σου το στείλω του ανέμου
κι ο ουρανός θ' αλλάζει χρώματα καθώς
θα σε ρωτάω Αποστόλη αδερφέ μου
και θα σου λέω πες μου εσύ που σαι παθός
R
Που χαθήκαν οι αγάπες στα τραγούδια;
που χαθήκαν της καρδιάς οι μουσικές;
κι ένα τσούρμο θα μαζεύεις αγγελούδια
και θα παίζεις μελωδίες μαγικές
Θα συνδέσω κάποιο βράδυ τα ηχεία
με του ουρανού τους μυστικούς ενισχυτές
για να σ' ακούσω να ρωτάς την Ευτυχία
όπως μιλάνε οι τρελοί κι οι ποιητές
Θα της μιλάς για ένα νούφαρο χαμένο
μέσα στης λίμνης το θολό γλυκό νερό
κι αυτή με βλέμμα βλοσυρό και λυπημένο
θα σε ρωτάει με παράπονο πικρό
Που χαθήκαν οι αγάπες στα τραγούδια;
που χαθήκαν της καρδιάς οι μουσικές;
κι ένα τσούρμο θα μαζεύεις αγγελούδια
και θα παίζεις μελωδίες μαγικές
Και η ευαισθησία που διακρίνει τους ανωτέρω στίχους ας συμπληρωθεί με την αρμονία των ακολούθων που με μάγεψαν εξ' αρχής:
Που πήγε ο Γιοβάν Τσαούς
που να χει βρει μουράγιο
στον ουρανό σε ποιους ναούς
τον έχουν κάνει άγιο
Την καλησπέρα μου και μην παραξενευτείς απ' το ζήλο μου. Είναι που ό,τι υποστηρίζω, πιστεύω κι αγαπώ, το υποστηρίζω ενθέρμως.Όπως και τη μετάφραση!
@ μένανδρος: Πού την είδες την παύλα;!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Έλενα: Gracias, Elena.