ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΒΡΗΚΑ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ

 

ALDO PELLEGRINI

 

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΒΡΗΚΑ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ

 

Κοίταξέ με

στου πηγαδιού τον πάτο αναζητώ τη χρυσή κανθαρίδα

και για να σώσω τη νύχτα δολοφονώ τους νυχτοπεριπατητές

κοίτα με μέχρις εξαντλήσεως των πηγών

όπου και αναιρείται ο τρόμος

στην ακινησία των ματιών σου –

από ποια μέρα σημειωμένη από την απουσία ωρών

έχεις πάψει να πιστεύεις στη νύχτα;

Ο έρωτας είναι μορφή ωρίμασης των ποταμών

είναι ιλιγγιώδες χασομέρι στο χείλος της αβύσσου

κι εσύ έχεις ήδη αρχίσει να περπατάς στο σκοινί των ονείρων μου

για να ομορφύνεις των βημάτων τον θάνατο.

 

Για να με φωτίζει μόνο το φως σου

δώσε εντολή να είναι σήμερα η τελευταία μέρα

δώσε εντολή να θρυμματιστούν τα ύψη

ξερίζωσε τη λευκή κηλίδα του ήλιου

από τ’ άλλα παράξενα μάτια που περνοδιαβαίνουν.

 

Κοίταξέ με

στο φως σύμπαντος δίχως κόσμους κοίτα με

στο φως εκείνης της στυγνής αυγής

με τα δόντια σου κοίτα με

και μέσ’ απ’ τον αφρό

των αχανών ωκεανών που μας παραμονεύουν.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.