FERNANDO CHARRY LARA
ΣΑΝ ΤΟ ΚΥΜΑ
Με τον ερχομό του αφρού στη λυπημένη ακρογιαλιά,
κύμα ολοσκότεινο απλωμένης φεγγαρίσιας λαμψης,
περνάς, περνοδιαβαίνεις
με ζέση απόμακρη ξυπνώντας το φιλί μου
στην παραληρούσα θάλασσα της νύχτας.
Πάντοτε υπ’ ατμόν, γεμάτη αντανακλάσεις,
ξαναχτίζοντας το πικρό και το απόμακρο μόνη σου,
ή ξαπλωμένη λιγάκι στο φως του λυκόφωτος,
έτσι ζωγραφίζω καλύτερα τη μελαγχολία του πορτρέτου της:
δίπλα στο πιάνο, στο παράθυρο δίπλα
αποπνικτικών ονείρων, με τη μουσική ξαφνικά να σωπαίνει,
περιμένοντας μια φωνή που σαν αντίλαλος έρχεται
στις έρημες ζώνες.
Νυκτερινή τότε,
όπως το δέρμα,
όπως των φιλιών το βάθος,
όπως η νύχτα των δέντρων,
όπως θα ήταν ο έρωτας στην κόμη της πλάι.
Ύστερα, χωρίς ήχο,
αφρός αμίλητος πίσω απ’ τη σκιά,
ανάμεσα στους πνιχτούς θορύβους των βημάτων,
γυμνή φεύγεις, κύμα κάτωχρο,
και δεν σε αναγνωρίζει κανένας.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου