ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

 

FEDERICO GARCÍA LORCA

 

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

 

Απ’ τη σκιά, όπου βρίσκομαι,

ανάμεσα στα κρίνα μου, γεμάτος

από κείνη τη μελαγχολία

του καλού ανθρώπου

που είδε να αιμορραγεί

αργά-αργά

έρωτας νεογέννητος

(κύκνος λευκός χωρίς φτερά), αλλά

και που ποθεί να κόψει το παρατημένο

ρόδο το φασματικό όταν παριστάνει την αυγή,

χτυπάω εγώ εν πτήσει τη λυρική καμπάνα μου

ετούτο εδώ το υπέροχο πρωί

οπού ο άνεμος φυσάει ακόμα νυσταγμένος…

 

Η αθεράπευτή μου θλίψη

κοκκινίζει και σπουδάζει
την θαυμαστή σου αγάπη.

Εισβάλλει η θλίψη αυτή

στην κοιμισμένη μου καρδιά –

καρδιά που απλώς και κατά τύχη ζει.

Γκρίζα, ολοένα και πιο γκρίζα.

 

Καρβουνόσκονη στα μάτια,

και του Σατανά τα νύχια

μού ’χουνε μπηχτεί στο στήθος.

Του Σατανά,

του παιδικού μου φίλου.

Και ο ασπάλακας του τρένου

τις ρίζες ροκανίζει του ανέμου

και προχωράει, πάει, προχωράει.

 

Καμπανίσματα από πέρα μακριά.

Άροτρα παρατημένα.

Λυρικά οργώματα.

 

Σκουντουφλάει το σούρουπο

κι έχει τελειώσει

των χρωμάτων το ντόμινο.

 

Κάποια κιθάρα λέει:

«Το ξύλο μου είναι κυπαρίσσι».

Νύστα σε ντο δίεση

για φαγκότο και ορχήστρα εγχόρδων.

Πηγαινέλα, πηγαινέλα.

Κι όποτε αλλάζει το επίπεδο,

βγαίνουν κοντομάνικα και κοροϊδίες.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.