ΑΛΟΓΟ

 

PABLO NERUDA

 

ΑΛΟΓΟ

 

Πολλὲς φορὲς ἀναρωτήθηκα

τὰ ξημερώματα, ὅταν καβαλάω

ἀλογίσιο σκελετό,

γιατί τὸ φαρὶ δὲν ξαρματώνεται

στὰ βράχια μέσα ποὺ διασχίζω

ἢ στὰ δέντρα μέσα ποὺ περνάω

ἢ στὰ κύματα μέσα ποὺ ἀφήνω πίσω μου

ἢ μὲς στὸν κουρνιαχτὸ ποὺ καταπόδι παίρνει

τὴν ἀδιάφθορη παρέλασή μου.

 

Ὦ φαρὶ χαραγμένο λευκὸ

στοῦ πίνακα τὶς στέπες

στὴ νύχτα τῆς Παταγονίας,

ὅταν ἐπιστρέφω καλπάζοντας

καὶ εἶμαι στὴν τέφρινη σέλα μου

σὰν ἐπιθεωρητὴς στροβίλων

ἢ σὰν παγερὸς συνταγματάρχης

παγόβουνων ποὺ κυκλοφέρνουν ἔφιππα

ὁλόκληρη τὴ θάλασσα.

 

Τὶς ἀποστάσεις ἕπειτα συνάζω,

γυρνῶ στὸν καθημερινό μου ὕπνο,

τὰ θεμέλιά μου πάντα κατευνάζω,

ὡσποὺ μὲς στὴν αὐγὴ τοῦ ψύχους

ἀκούω νὰ χτυποῦν τὰ πέταλα

κι εὐθὺς ξυπνάω νὰ διατρέξω

τὸν φρεσκοφερμένο ἐδῶ χειμώνα

μὲ τὸ φαρί μου τὸ ὁλοδιάφανο.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.