ΟΛΟ ΚΑΙ ΒΡΕΧΕΙ ΑΠΑΡΗΓΟΡΗΤΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ

[ΟΛΟ ΚΑΙ ΒΡΕΧΕΙ ΑΠΑΡΗΓΟΡΗΤΑ]

Όλο και βρέχει απαρηγόρητα.

Το παρελθόν τι θλίψη π’ όχει.

Των χινοπωριασμάτων το στοιχειό

σκορπάει τη μοναξιά σε κάθε κόχη.

Γιόμοσε ερμιά η αυλή μου που χορτάριασε,

θλίβουνται τα νερά μ’ άμοιρες μνήμες.

Στους δρόμους σέρνεται η παράμερη ζωή

που αράχνιαζε σε έρημες ρίμες.

Τραβιούμαι στα όνειρά μου τ’ απαράμοιαστα

κ’ εφταδιπλώνω την ψυχή μου στα όνειρά της,

στην αγκαλιά της μοναξιάς μου γέρνοντας,

σα με χαϊδεύουν τα γυναίκεια τα μαλλιά της. 

Από το βιβλίο: Απόστολος Μελαχρινός, "Τα ποιήματα", επιμέλεια Αγορή Γκρέκου, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 1994, σελ. 87.