ΟΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΙΘΕΤΑΙ ΕΝ ΑΜΦΙΒΟΛΩ

JOAQUÍN GIANNUZZI

ΟΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΙΘΕΤΑΙ ΕΝ ΑΜΦΙΒΟΛΩ

Ανάμεσα στους στίχους εγκαθίσταται μια παύση
και ο κόσμος τίθεται εν αμφιβόλω: τότε βάζω κι εγώ
το πικρό μου κεφάλι να βολτάρει στον κήπο.
Επιμόνως γυρεύω μια φήμη επίγεια νά ’ρχεται
απ’ της συνειδητής γραφής το μέρος.
Πιάνω, χαϊδεύω ένα ώριμο σύκο, μια ντάλια
από το βάρος του νερού γερμένη
πάνω στον σκοτεινό μας πλανήτη. Δεν κατοικούν εδώ,
σε τούτες τις τρυφερές συμφωνίες, οι συνήθεις αρνήσεις
της ύπαρξης, οι μαύροι τους ήχοι. Στα πόδια του τοίχου
κάποιος ψίθυρος απ’ τις βιολέτες, η ευτυχής υγρασία
του βίου ακούγεται του ατομικού. Από το άλλο μέρος είναι
οι ημέρες του πλήθους που υψώνει τη γροθιά του
με γνώση αποφασιστική αφιονισμένο. Τα πράγματα αυτά
τα έχει το ίδιο επιλέξει. Καταλαμβάνει τη γη
εξ εφόδου, τη γονιμοποιεί με την αίσθηση
του χρέους. Και να, ακούγεται τώρα ένας πυροβολισμός:
Ώστε πρέπει να επιλέξω; Να πω ψέματα

στης κάμαράς μου μέσα το σκοτάδι;
Πώς να είμαι ακριβής; Ο χρόνος επισπεύδει τον πανικό του
μές στο κεφάλι μου, εκεί και τότε ακριβώς
όπου ένα ουρλιαχτό ταλαντώνεται δυσοίωνο

από το ένα άκρο του αγνώστου στο άλλο.