Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

ΕΠΙΛΟΓΟΣ




ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ι. ΜΠΡΟΥΧΟΣ


ΕΠΙΛΟΓΟΣ
       
Κι εκείνο το καντηλέρι
που φώτιζε την αγάπη μας στη μικρή κάμαρη
κι εκείνα τ’ αγγελούδια στη ροζέτα
που ακούγανε τη μοναξιά σου
κι εκείνο το παραθύρι
που ‘μπαζε λαθραία μια λιαχτίδα ίσα-ίσα να σε κουρδίζει
κι εκείνο το εκκρεμές,
που οι χτύποι του βαθαίναν τ’ αυλάκια σου
κι ακόμα
το αρκουδάκι που κράταγες στην αγκαλιά σου παιδί
και πέθανε, μόλις είπες μεγάλωσα,
η ξώθυρα, που ξάγρυπνη καρτερούσε
για να σου πει «άργησες, ανησύχησαν...»,
το διάσελο της βροχής,
που η καρδιά δαχτυλογραφούσε το μήνυμα
και το ζευγάρι που χώριζε στη γωνία
για να μην ξανασυναντηθεί "ένεκα ο πόλεμος",

δεν είναι πιότερο 
από ορθοστάτες

ονείρου που κλέψαν...


Από τη συλλογή «Ασκητική θανάτου», Τα Τραμάκια, Θεσσαλονίκη 1990.

2 σχόλια:

  1. Τι ωραίο ποίημα!
    (Ευχαριστείτε πολύ, το ξέρετε. Αλλιώς, δεν θα το αναρτούσατε.)

    Από τη μια, μισώ τα συνήθη λιβανιστικά, από την άλλη όμως, μου έχουν σωθεί οι λέξεις κι έχω βαρεθεί τα λόγια (ακόμα και τα δικά μου). Λίγη σιωπή σχεδόν επιβάλλεται σ' όλον αυτόν το θόρυβο της καθημερινής ανοησίας (μου/μας).

    Να μείνει μόνο το ποίημα. Γυμνό. Με ό,τι προκαλεί/ανακαλεί στον καθένα μας.

    ΑΓΓΕΛΙΚΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ ΑΓΓΕΛΙΚΗ: Χαιρετισμούς από την Φαιακία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή