ΜΗΝ ΗΤΑΝ;...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΤΟ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟ

Το χειμώνα, σαν έβγαινε ο ήλιος, καθόμαστε στο απάγκιο
  της μάντρας.
Τότε ήταν η ώρα να μιλήσουμε. Δε βρίσκαμε λόγια.
Απ’ το βουνό μάς κοίταζε το μαύρο σύννεφο.
Η κόψη του αλετριού ψευτόφεγγε πλαγιασμένη στο χώμα
– ήταν, δεν ήταν απόκριση. Ένα δείλι, ο Λευτέρης
πήδησε στ’ άλογό του κι εχάθη κατ’ ανέμου. Νύχτες και νύχτες
ακούγαμε τα πέταλα του αλόγου του πάνω στις πέτρες.
  Ξαγρυπνούσαμε –
μην ήταν τάχα τα δικά μας λόγια που δεν τά ’χαμε ειπωμένα;



Από τη συλλογή ποιημάτων: «Ταναγραίες» (1967).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Θ΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 327.