FRANCISCO DE QUEVEDO
ΕΡΩΤΙΚΟ ΣΟΝΕΤΤΟ
Προς την κορφή ψηλού βουνού αποκαμωμένος
το βήμα μου με φόβο σέρνω... κατευθύνω·
το πνεύμα με οδηγεί ελεύθερα να κρίνω,
κι από τις μέριμνες καλά είμαι ταΐσμένος.
Κι αν πέσει η νύχτα ολόγυρα;... Είμαι μπερδεμένος,
και μόνο στην ελπίδα πλέον πίστη δίνω.
Βαθύ κυλάει ποτάμι εμπρός μου – τί θα γίνω;:
γιοφύρι, βάρκα δεν υπάρχουνε... Φερμένος
εδώ, το ρεύμα αντίθετα γοργά ανεβαίνω·
στον ήχο των νερών αγάλλομαι. Χαμένα
τά ’χω όμως – και φοβάμαι. Μα καθώς πηγαίνω,
τα χνάρια βρίσκω κάποιου αλλουνού αφημένα,
και σταματώ να δω. Κι ό,τ’ είναι πατημένο
σε ποιόν ν’ ανήκει εδώ;... Κι εχάθη σαν κι εμένα;...
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου