ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΑΡΚΟΡΑΣ (1826-1911)


ΡΕΓΓΙΝΑ ΣΚΑΡΠΑ

Εδώ, στου κόσμου τα’ άχαρο
και μολυσμένο χώμα,
πώς ένα πόδι αθάνατο
περιπλανιέται ακόμα;
Πνεύμα καλό, τί σ’ έφερε,
τί σε βαστάει στη γή;

Ξενιτεμένος άγγελος
είσαι, ακριβή παρθένα!
Του κάκου με ταπείνωση,
τ’ άσπρα φτερά κλεισμένα,
όλο το φως σου απόκρυψες
μες στην ωραία ψυχή.

Πούθε κρατείς, αμίλητα
σ’ εμάς το φανερώνει
ο ήλιος που σε χαίρεται,
τ’ αέρι που σε ζώνει,
όσα λουλούδια βγαίνουνε
στο δρόμο που διαβής.

Εδώ τί θέλεις; Κρίματα,
κλάψα παντού και λαύρα·
την αδικιά στα ολόχρυσα,
την αρετή στα μαύρα
θα ιδούν τ’ αθώα σου βλέμματα
στην εξορία της γης.

Σε κράζουν τ’ άστρα, που ’χανε
λάμψη από σε και χάρη
προτού ν’ ανοίξη απάντεχα
κι εκείθε να σε πάρη
νέος ουρανός αγνώριστος:
η μητρική αγκαλιά.

Σε κράζουν και τρεμάμενα
το βράδυ αν τ’ αγρικήσης,
έλα, σου λένε απόκρυφα,
έλα ψηλά να ζήσης!
Και με τ’ αγνά τους δάκρυα
σου βρέχουν τα μαλλιά.

Ξενιτεμένος άγγελος
είσαι, ακριβή παρθένα!
Του κάκου με ταπείνωση,
τ’ άσπρα φτερά κλεισμένα,
όλο το φως σου απόκρυψες
μες στην ωραία ψυχή.

Τούτα στο νου μου εφώναξα,
ευθύς που σ’ είδα ομπρός μου·
αλλά συ τώρα ξέφυγες
την τρικυμιά του κόσμου,
σα χελιδόνι πρόθυμο
την άνοιξη να βρη.

Αν, ω καλή, στα ονείρατα,
ως η ψυχή το ελπίζει,
ιδώ με μάτι αθάμπωτο
ποιά λάμψη σε στολίζει,
απ’ τες χρυσές αχτίνες σου
θα κλείσω μια στο νου.

Τότε, αναμμένη, ολόφλογη
από τα θεία σου κάλλη,
για σε τραγούδι αμίμητο
η φαντασία θα βγάλη·
τραγούδι που θα φαίνεται
σαν ήχος τ’ ουρανού.

[1875]



Από το βιβλίο: «Μαρκορά Άπαντα», αναστύλωσε Γ. Βαλέτας, Αθήνα, Εκδόσεις της Πηγής, 1950.
Το πορτραίτο του ποιητή είναι φιλοτεχνημένο από τον Νικηφόρο Λύτρα.