PABLO NERUDA
ΜΑΣ ΣΚΕΠΑΣΕ Ο ΑΙΩΝΑΣ ΣΑΝ ΛΕΠΤΗ ΒΡΟΧΟΥΛΑ
Μας σκέπασε ο αιώνας σαν λεπτή βροχούλα·
χερσότοπος ο χρόνος είναι, δίχως τέλος·
την όψη σου φτερούγα αλατισμένη αγγίζει·
σταλαγματιές σκληρές τα ρούχα μού τρυπήσαν·
τα χέρια μου μονίμως τα μπερδεύει ο χρόνος
με των πορτοκαλιών τις πτήσεις στα δικά σου·
για τη ζωή χιόνι και κασμά έχει ως βουκέντρες –
για τη δική σου τη ζωή που είναι και δική μου.
Τη ζωή, που σού ’δωσα, η δική μου μου όλο γεμίζει
με χρόνια, κι έχει πάρει σταφυλιού τον όγκο.
Ξανά στη γη θα πάνε οι ρώγες, τα τσαμπιά της.
Μα και στο χώμα κάτω είναι παρών ο χρόνος,
και περιμένει ψιχαλίζοντας τη σκόνη:
άπληστος – και την απουσία ακόμα σβήνει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου