PABLO NERUDA
ΜΕ ΔΑΦΝΕΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΝΟΤΟ ΚΑΙ ΜΕ ΡΙΓΑΝΗ ΤΟΥ
ΛΟΤΑ
Με δάφνες απ’ τον Νότο και με ρίγανη του Λότα
σε στεφανώνω εγώ, άνασσα μικρούλα των οστών μου·
δεν γίνεται να λείπει απ’ το κεφάλι σου το στέμμα
αυτό που πλέκει η γη με βάλσαμο και χίλια φύλλα.
Από τα πράσινα είσαι μέρη, σαν τον εραστή σου:
και φέρνουμε από κει όση λάσπη μάς κυλάει στο αίμα·
στις πόλεις περπατάμε –σαν τους άλλους– σαν χαμένοι
και μ’ έναν φόβο: μην τα μαγαζιά τους έχουν κλείσει.
Αγαπημένη μου, ο ίσκιος σου δαμάσκηνο μυρίζει·
τις ρίζες τους τα μάτια σου στον Νότο έχουν κρύψει
και είναι η καρδιά σου περιστέρι από περιστερώνα·
λείο έχεις το κορμί, σαν πέτρα απ’ τα νερά γλυμμένη·
σταφύλια είν’ τα φιλιά σου στις καλές δροσιές πνιγμένα,
και δίπλα σου είμαι εγώ και ζω όντας ένα με το χώμα.
Μετάφραση : Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου