ΚΟΥΜΠΑΡΑΣ

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

 

ΚΟΥΜΠΑΡΑΣ

Τρείς φορές στο Δημοτικό Σχολείο Μολάων Λακωνίας και έξι φορές στο εξατάξιο Γυμνάσιο Νεμέας Κορινθίας – συνολικώς εννέα εκθέσεις έγραψα μεταξύ 1967 και 1976 για τα αγαθά της αποταμίευσης. Στις τρείς καλύτερες εκθέσεις δίνονταν κάθε χρονιά βραβεία: από ένας κουμπαράς του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Ουδέποτε ετιμήθην! Όσες σταλαγματιές και όσα φασούλια κι αν επιστράτευα κάθε φορά, κανείς από την κριτική επιτροπή δεν συγκινήθηκε ποτέ από τα γραφόμενά μου. Δεν το είχα (ούτε το απόχτησα ποτέ) τούτο το ρημάδι: την αποταμίευση. (Τί να αποταμιεύσω άλλωστε;...) Κι έτσι ανεξαρτήτως αποταμιευτικών επιδόσεών μου, ούτε η στάμνα η πλατιά ούτε το σακούλι μου εγέμισαν ποτέ.

***

Στα γυμνασιακά μου χρόνια ερχόταν κάθε χρονιά στο σχολείο στις 31 Οκτωβρίου ο Χρήστος Καραργύρης, πατέρας του συμμαθητή μου Δημήτρη – αμφότεροι αλλού σήμερα, φευ...), διευθυντής του υποκαταστήματος της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος στη Νεμέα. Έβγαζε από την τσέπη του ένα χιλιοτσαλακωμένο χαρτί και μας διάβαζε στο προαύλιο του σχολείου τη δική του «έκθεση» για την αποταμίευση. Και μόλις τελείωνε την ανάγνωση, άναβε αμέσως τσιγάρο – είχαμε φτάσει μάλιστα να λέμε ότι ο εξαίρετος κύριος Χρήστος δεν κάπνιζε μόνο την ώρα που μας διάβαζε τις ιδέες του για τα αγαθά της αποταμίευσης. Παλιόπαιδα…

***

Στην έκτη τάξη έκανα μια παγαποντιά. Είχε ’ρθει στη Νεμέα ο γιός του ο Δημήτρης (τις τρεις τελευταίες τάξεις τις έκανε στον Πειραιά, στην Ιονίδειο Σχολή) για τη γιορτή του. Πήγα στο σπίτι του για τα χρόνια πολλά (αλλά και για να τσακωθούμε για θέματα ποδοσφαιρικά!), και πάνω στο γραφείο του πατέρα του πέτυχα παρατημένο το χιλιοτσαλακωμένο χαρτί με τις ιδέες του πατέρα του για την αποταμίευση, που θα μας τις διάβαζε (για έκτη φορά) σε λίγες μέρες. Ευτυχώς ήταν δακτυλογραφημένη η ομιλία σε χαρτί «αλληλογραφίας» με τυπωμένο τον λογότυπο της Εθνικής Τράπεζας αριστερά επάνω. Πήρα χαρτί και μολύβι κι έκατσα και την αντέγραψα. Εννοείται ότι σε λίγες μέρες, που γράψαμε έκθεση ιδεών με θέμα την αποταμίευση, η έκθεσή μου ήταν η ομιλία του αείμνηστου Χρήστου Καραργύρη, που την είχα αποστηθίσει. Η αυστηρή κριτική επιτροπή έκρινε ότι η έκθεσή μου δεν ήταν στις τρεις καλύτερες, κι έτσι δεν πήρα κουμπαρά.
Α, ναι! Μια λεπτομέρεια. Ως χρυσός κουμπαράς εθεωρείτο ο μπλέ, ως αργυρός ο πράσινος και ως χάλκινος ο κόκκινος.