JUAN LARREA
ΑΓΚΑΘΙΑ ΟΠΟΤΕ ΧΙΟΝΙΖΕΙ
Σ’ έναν κήπο του Φράι Λουίς
Ονειρέψου με ονειρέψου με χωρίς αναβολή αστέρι της γης
που ’ναι απ’ τα βλέφαρά μου οργωμένη καλλιεργημένη, πιάσε με απ’ τις χειρολαβές του ίσκιου μου
τρέλανε με με φτερά μαρμάρινα να καίνε αστέρι εσύ αστέρι στις στάχτες τις δικές μου ανάμεσα
Για να μπορέσω επί τέλους να βρω κάτω απ’ το χαμόγελό μου το άγαλμα
κάποιου ηλιόλουστου απογεύματος τις χειρονομίες στην άκρη-άκρη του νερού
τα μάτια σ’ ένα οποιοδήποτε χειμωνιάτικο άνθος
Εσύ που ξενυχτάς στο υπνοδωμάτιο του ανέμου
την αθωότητα να εξαρτάται απ’ το ιπτάμενο κάλλος
που προδίδεται στη ζέση με την οποία στρέφονται προς το πιο αδύναμο στήθος τα φύλλα
Εσύ που φως και άβυσσο επωμίζεσαι στο χείλος αυτής εδώ της σάρκας
που έρχεται να πέσει στα πόδια μου σαν ζωντάνια λαβωμένη
Εσύ που είσαι στις ζούγκλες της πλάνης χαμένη
Ας υποθέσουμε ότι στη σιωπή μου ζει ένα ρόδο ζοφερό και αμαχητί αδιέξοδο
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου