ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΑ

 

JUAN LARREA

 

ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΑ

 

Σε αυτήν του Δον Λουίς δε Γκόνγκορα

 

Βιργίλιε, πού είσαι Βιργίλιε;

Μετακομίζω το ένα μετά το άλλο τα φτερά του έρωτα και νά με σε τούτη την ακτή

τη δική μου, αυτή όμως δεν θέλει τώρα να πνιγώ. Ποιός θα πετάξει να ’ρθεί με συντρέξει;

Ο αφρός όσο έλειπες βρήκε ήδη σπίτι,

και στα μάτια μου όλα τ’ απογεύματα φαίνεται ο βυθός του πηλού.

Ταλαιπωρημένη σαν το κλίμα περίκλειστου νησιού

και τραβώντας προς τον Νότο, πόσο ωραία μυρίζει η φωνή σου

σαν άλσος και σαν φρεσκοαυλακωμένο κύμα!

Ψηλά της τρικυμίας τα κύματα – το μονοπάτι πράσινο,

χαμηλωμένη η φωνή – υπάρχει ακόμα χρόνος για να ζήσεις,

χαμηλωμένη αυτή η φωνή που κλείνει από ένα φτερό στην κάθε πλευρά όποιου μένει εκεί κι ακούει.

Βιργίλιε, φίλε μου,

το ψύχος πλησιάζει.

Καταφθάνει του φωτός η ψευδαίσθηση κι έρχεται να γεμίσει κάποιο κενό

σε τούτον τον αιμόφυρτο ουρανό τον όλο πόδες στίχων

που περιπλανιούνται όπου τύχει

πάνω από νεφελώδη αγκάθια και συμπάντεια παράπονα.

Βιργίλιε, άνοιξε τα ήρεμα μενεξεδιά σου μάτια,

ο χρόνος είναι καλός, μολονότι ποτέ δεν φτάνει.

Άνοιξε τα μάτια σου με το άφθονο γαλάζιο που υπήρχε πολύ πριν απ’ την εφεύρεση της τυπογραφίας,

τα ομοιόμορφα μάτια σου άνοιξε τα γεμάτα αγωνίες και βλέψεις

σαν το μελάνι που ξεπηδάει απ’ τα μαλλιά μου σε κάθε κρούση της λύρας

και συσκοτίζει το νόημα μιας μακρινής εικόνας.

Η νύχτα μεγεθύνει την κραυγή του αιώνιου ναυτίλου

που αναγγέλλει γη! γη! σε όλες τις σάρκες, σε όλα τα οστά, σε όλες

τις ανθρώπινες φιλοδοξίες,

και στις μεταβιβάσεις του έρωτα ο χειμώνας φτάνει.

Βιργίλιε Γκόμεθ, πες τί περιμένεις;

Άλλο φως σπέρνει τώρα πια μέλισσες στ’ αργόσχολα λιβάδια μου,

τα φορτωμένο μπαρούτι πλεγμένο από λυγερά χαμόγελα

όντας ήδη νέα αστέρια που θέλουν τώρα να κατηγορήσουν τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου

κύκλους σαν του τουφεκιού που έχει ονειρευτεί όλη τη νύχτα με συντροφιά του ρόδα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.