ΙΚΡΙΩΜΑΤΟΣ ΦΩΣ

 

ENRIQUE MOLINA

 

ΙΚΡΙΩΜΑΤΟΣ ΦΩΣ

 

Δεν θέλω να πεθάνω! λέω συχνά στον εαυτό μου σαν ηλίθιος τραβώντας της αυγής τα ξινά πανιά πάνω στο πιθηκίσιο μου προσωπείο

πάνω από τη δίχως αρχές καρδιά μου

ανάμεσα στη φιλαργυρία του χώματος του συγκεχυμένου και φλεγόμενου όπως ακριβώς και η καμαρούλα της οποιασδήποτε παραλοϊσμένης!

 

Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να έχω γνωρίσειω σε βάθος πέτρες χέρια τον τροχό των μυρμηγκιών και τον κύκλο του κρασιού που κινεί τις νύχτες τη φιλία των πτηνών σ’ εκείνες τις άγονες περιοχές όπου αλέθεται το αλεύρι δίχως να υπάρχει στο ημερολόγιο τέλος

με την όλο σταυροδρόμια και θωπείες ψυχή μου να περιστρέφεται στον αέρα της συναρπαστικής όσο και ο ορίζοντας ματαίωσης

σάμπως αιδοίο ανικανοποίητο έως και το έσχατο ωάριο της ακτογραμμής που χάνεται απ’ τα μάτια μου!

 

Δεν θέλω να πεθάνω! λέω στον εαυτό μου ουρλιάζοντας με το χαμένο στοίχημα μιας άλλης μέρας πανέτοιμης για όλα

εγώ που πρόσβαλα κι εκείνους τους σκουπιδιάρηδες και αυτούς τους άλλους κατασπαραχτές ευλογημένων ψυχίων από αγάπη για τον θάνατο

απαιτώ να έχω δέρμα από ορχιδέες κάτω απ’ των αστεριών την παράνοια και ονειδισμό φυλακισμένου που τον αρπάξανε των κυμάτων οι όψεις

εκείνες οι άυπνες φανατικές γυναίκες μες στα φτωχά τους νοσοκομεία τα σφύζοντα ασπασμών στις νυχτερινές φωτιές ανάμεσα.

 

Είμαι γιος ανολοκλήρωτων μόχθων και περιοχών αλλόκοτων

γιος περιπλανώμενων λιβαδότοπων και ανυπόμονων μητρών

γιος ρευμάτων με νύχια λιμασμένα

γιος γυναίκας φωσφορίζουσας

δεν θέλω να πεθάνω κάτω από το δέρμα μου

κάτω απ’ τη φωνή μου

για να ξελαρυγγιάζομαι στο σκοτάδι πίσω από εκείνα τα τεράστια μισοθαμπωμένα παράθυρα

όπου πάνε κι ακουμπάνε τα κούτελά τους κάτι πλάσματα όλο τοιχώματα και βροχόνερα....

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.