ΠΗΓΑΔΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΠΗΓΑΔΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Είχαμε τα πηγάδια μας μέσα στα σπίτια μας.

Πίναμε το νερό της βροχής, λουζόμασταν,

κρατάγαμε μια τάξη και μια πάστρα. Μια νύχτα

κάποιος σηκώθηκε, άδειασε μες στο πηγάδι

την κούπα του με το φαρμάκι. Οι άλλοι κάναν

πως κοιμόνταν βαθιά. Μετά, ένας-ένας

σηκώνονταν με τη σειρά τους, άδειαζαν

την κούπα τους με το φαρμάκι. Σαν ξημέρωσε

κανένας δεν έπινε νερό, Ώσπου, τέλος,

βούλιαξε η σκάλα μέσα στο πηγάδι. Οι ένοικοι

ανέβηκαν στη στέγη, ανοίξανε το στόμα

ασάλευτοι εκεί πάνω ώρες ολάκερες μην πέσει

μια σταγόνα βροχής. Ο πλανόδιος φωτογράφος

πέρασε κάτω στο δρόμο. Δεν τους είδε. Κοιτούσε

τα πένθιμα αγγελτήρια κολλημένα στους στύλους

και στις μεγάλες πόρτες των κλειστών μαγαζιών

            Αθήνα, 31.IΙΙ.71

Από την ποιητική συλλογή «Θυρωρείο» (1971).

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Ι, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 337.