CHARLES BAUDELAIRE
Ο ΠΡΟΜΗΝΥΤΟΡΑΣ
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ἀξίζει ὄντως νὰ τοὺς
λὲς ἀνθρώπους,
μὲς στὴν καρδιά τους ἕνα κίτρινο ξενίζουν Φίδι·
κεῖ μέσα
τοῦ ᾽χουν στήσει θρόνο καί, ἄναξ ὄντας ἤδη,
ἂν κάτι
ὀρέγεσαι, μεμιᾶς σ᾽ τὸ ἀρνεῖται δίχως τρόπους.
Τὰ μάτια
ἂν κάρφωσες στ᾽ ἀκίνητα ὄμματα (σὰ δάδες)
ποὺ λάμπουν,
καὶ οἱ Σατύρισσες σ᾽ τὰ δείχνουν καὶ οἱ Δρυάδες,
τὸ Δόντι
τοῦ Φιδιοῦ θὰ σοῦ ᾽πει: «Σκέψου ποιό ἔχεις χρέος!»
Καὶ γέννα τέκνα· δέντρα
φύτευε· ὕψωνε καὶ τοίχους·
πελέκα
λεῖα μάρμαρα· καὶ στίλβωνε καὶ στίχους —
τὸ Δόντι
τοῦ Φιδιοῦ θὰ σὲ ρωτήσει: «Θά ᾽σαι
ἐν ζωῇ ἕως
τὸ βράδυ;» Ὁτιδήποτε γυρεύει ἢ προσδοκάει,
ἄχ, ὁ ἄνθρωπος, γιὰ μιὰ στιγμὴ ἰσχύει μόνο
καὶ ἀπαντέχει·
ἀλλὰ τὰ προμηνύματα τὰ δέχεται, καὶ ἀντέχει
τὰ λόγια ποὺ τοῦ λέει ἡ Ἔχιδνα ποὺ κυβερνάει.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
...Ὁτιδήποτε γυρεύει ἢ προσδοκάει,
ΑπάντησηΔιαγραφήἄχ, ὁ ἄνθρωπος, γιὰ μιὰ στιγμὴ ἰσχύει μόνο καὶ ἀπαντέχει...
Aχ, είμαι πολύ άρρωστη, κύριε Κεντρωτή μου, που το θολωμένο μου μυαλό με πήγε εδώ;
Τα μηνύματα
Ἡ Μέρα, ποὺ ἀναμένει ὁ ἄνθρωπος μηνύματα,
εἶναι ὅλη ἀπὸ ἀβαρὲς μολύβι κανωμένη.
Ψιλοβρέχει, δίχως νὰ δείχνει πὼς θὰ πάψει ποτέ,
ψιλοβρέχει βροχὴ μὲ διαλυμένη τὴν αἰωνιότητα.
Μπροστὰ του ἁπλώνεται ἡ θάλασσα μὲ κάποια ταραχήν,
ὄχι μεγάλη. Τ' ἀντίκρυ βουνὰ ἐντελῶς κρυφτῆκαν στὴν καταχνιά!
Κάθεται στὸ παράθυρο τὸ κάπως παγερό. Στρέφεται ὅλος
ν' ἀτενίζει πρὸς ἐκεῖ, ὁπόθε τὰ περιμένει. Τὸν θαρρεῖς,
τὸν φθινοπωρινὸν ἐτοῦτον ἄνθρωπο, πὼς τ' ἀγναντεύει
νάρχονται, σὰν καράβι, ἀπ' τὸ πέλαγο, ἢ σὰν πέρασμα
πολλῶν πουλιῶν. Πουλιῶν ἀναρίθμητων, σύννεφο μὲς στὸ σύννεφο,
τοῦτο τὸ ταξιδιωτικό, μὲ προορισμό του νὰ τὰ φέρει.
Φέτος, τί πρόωρα πούρθεν ὁ χειμώνας στὸ νησί.
Ἡ νύχτα, ποὺ προηγεῖται ἀπὸ τὴ Μέρα τῶν Μηνυμάτων
εἶναι πολὺ πιὸ ἄγρια, μονότονη ἀπελπιστικά.
Τὴν ἀγριεύουν τὰ σκοτάδια. Κι' ἔπειτα, δὲν ἔχει
ὡριμάσει ἐντὸς τῆς ψυχῆς ἡ ἀκριβὴς ἰδέα τοῦ τὶ θαρθεῖ.
Ἡ Ἐρημία κι' ἡ Ἐγκατάλειψη θεριεύουν• δὲν ἁπαλύνει
τίποτε τὴν σκέψη, παρ' ἀναδρομὲς σὲ περασμένα
φθινόπωρα, σὲ περασμένες ἀναπολήσεις. Ἀλλὰ τὸ Πρωί,
ὢ δὲν εἶναι τὸ ἴδιο, τὸ Πρωί. Ξημερώνει καί, ναὶ μὲν
δὲν εἶναι Ἥλιος ν' ἀνατείλει Φῶς, νὰ θερμάνει τὴ νέκρα τούτη,
ἀλλ' ἀνατέλλει, γέννημα τοῦ ἁπλοῦ νερόχιονου, βουνὸ
καταπράσινο, μιὰ Βεβαιότητα, ποὺ ὅπου καὶ νάναι, θάρθουν
Μηνύματα πολλὰ κι' ὡραῖα, συνθεμένα σὰν Χρησμοὶ
τοῦ Μέλλοντος ἀπὸ μακριά, ὅλο χαρὰ καὶ θέρμη.
Καὶ τούτη ἡ Πίστη σώνει καὶ σὲ ζωογονεῖ.
Ἄσχετα ἂν ἔρθουν ἢ δὲν ἔρθουν, φθάνει ποὺ πλασθῆκαν.
Τάκης Παπατσώνης-Ἀπὸ τὴ Συλλογὴ «ΕΚΛΟΓΗ Α’, URSA MINOR, ΕΚΛΟΓΗ B’». Ἔκδ. ΙΚΑΡΟΣ Ἀθήνα 1988.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ, εν ώρα θερινή.
Εξαιρετικός ο συνδυασμός. Ευχαριστώ πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφή