ΤΟΚΕΤΟΣ

ΕΥΑ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΟΚΕΤΟΣ

Ερχεται μία στιγμή
Που ορμάς και ρίχνεσαι
Κάτω από τη σκάλα της
Φυσικής επιλογής και εξέλιξής σου
(σαν τον Οσκαρ Μ. με το ταμπούρλο του)
Γιατί σ’ έχει κουράσει πρόωρα
Η μνήμη ενός γερόντου μοναχικού
Που ‘βαλε φωτιά σ' όλες τις προτομές
Τους βωμούς και τις κορνίζες.
Ξυπνάς την επομένη
Το έδαφος σείεται ακόμα
Και η στέγη σου πλακώνει
Ενα έμβρυο
Που σου χαρίζει τη φορεσιά του
Και εσύ φοράς τα καλά σου – επιτέλους
Μπουσουλάς μασουλώντας
Και αρχίζεις να ντύνεις με νέα ρούχα
Τις βαλίτσες σου –
Τα παλιά ήταν για πέταμα
(στις χωματερές, ούτε καν ανακύκλωση)
Σου χαμογελάνε και λάμπεις
(κάποτε μάσκα και σκιασμένα προσωπεία)
Σε φιλούνε και κλαις
(η αγχόνη του Ισκαριώτη στο σάλιο τους τότε)
Σε αρπάζουνε από το χέρι
Κι αρχινάς το χορό
(κάποτε κάγκελα και πίεση που σ' έπνιγε)
Τρυγάς τις κουβέντες με νόημα
Στύβεις το λακκάκι στα μάγουλα
Και μεθάς το μπλέξιμο στους βοστρύχους σας
Αιωνία σου η μέθη
Δεν ζητάς καν το κατοπινό ξύπνημα
Τόσο απόμακρα όλα αυτά
Ούτε καν σ’ άλλη ζωή.
Θεέ μου σε ευχαριστώ

Που δεν με αφήνεις να μεγαλώσω.

Από το βιβλίο: Εύα Σταματοπούλου, «Της ψυχής μου αναλλοίωτο φως», (.poema..) εκδόσεις, Αθήνα 2014, σελ. 11.