ΠΛΟΗΓΟΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

ΣΤΕΛΙΟΣ Θ. ΜΑΦΡΕΔΑΣ

ΠΛΟΗΓΟΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Μεσάνυχτα!
Και ψάχνω πρόσχημα λατρείας
για να 'ναι του ονείρου μου η συνέχεια χωρίς διακοπή.

Νηφάλιος στην κλίνη γέρνω
ω! στο βάζο οι τουλίπες σου πώς έχουνε αναστηθεί!
Κανέναν ξένο φόβο πια δεν λογαριάζω,
σε ατόφιο σκοτάδι θα περιπλανηθώ
την ξεχασμένη γοητεία του ονόματος να ξαναζήσω.
Δικαίωμα οράσεως μες στην ομίχλη των βουνών,
ευνοημένος τάχα των σκιών
ξεκόβει από μακριά η παντομίμα του θανάτου.

Τραχύ το επιφώνημα, η νύχτα τα χρώματα ακυρώνει –
βύθιος τόπος, αναδιπλώνομαι,
κατάδυση με ακέραια την ανάσα,
τα μάτια ανοιχτά – κλειστά τα βλέφαρα
το ίδιο πηχτό σκοτάδι,

για σένα ελεύθερη η είσοδος
– κυκλοφορείς σαν οπτασία,

και όταν αποκοιμηθώ
αθόρυβα και στοργικά θα με σκεπάσεις.

Από το βιβλίο: Στέλιος Θ. Μαφρέδας, «Επιβάτης πορθμείο»υ, Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2014, σελ. 33.