ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΚΑΒΟ-ΚΟΜΟΡΙΝ

OCTAVIO PAZ 

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΚΑΒΟ-ΚΟΜΟΡΙΝ

Σ’ ένα σμπαραλιασμένο λαντ-ρόβερ

Στη μέση του πλημμυρισμένου κάμπου.

Δέντρα με το νερό ώς το λαιμό τους

Κάτω από ’ναν ουρανό νεογέννητο

Και κάτασπρα φλεγματικά πουλιά,

Ερωδιούς και τσικνιάδες, άμωμους,

Μέσα σε πρασινάδα πολύ δραματική.

Στο βούρκο αναδύθηκαν

Γυαλιστεροί άμυαλοι βούβαλοι και τρώνε,

Σχεδόν μέσα στον βαθύ τους ύπνο βουλιαγμένοι,

Νεραγκούλες.

Μια συμμορία

Ζητιανοπίθηκοι. Αντιστάθμισμα

Απίστευτο: μια κατσίκα κίτρινη

Πάνω σ’ έναν βράχο με πουά. Ένα κοράκι

Πάνω απ’ την κατσίκα. Και η αόρατη,

Πλην υπαρκτή, πανική παρουσία.

Όχι αράχνη ή κόμπρα, το Ακατονόμαστο,

Η καθολική αδιαφορία και απάθεια

Όπου το σχήμα το κακό και η θεϊκή μορφή

Ευδοκιμούν και αλληλαναιρούνται: άδεια σμήνη.

Διπλός παλμός στη μονιμότητα εντός του διαστήματος,

Ήλιος και σελήνη μαζί. Σουρουπώνει.

Η αλκυόνα είναι τοπάζι

Στιγμιαίο. Ηγεμονεύει ο άνθρακας.

Βουλιάζει το τοπίο, διαλύεται.

Είμαι χαμένη ψυχή ή περιπλανώμενο κορμί;

Και το σταθμευμένο λαντ-ρόβερ βουλιάζει κι αυτό.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.