ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΕΣΥ Ο ΑΚΟΡΕΣΤΟΣ
Αμέριμνα σπουργίτια σεργιανάν στο πεζοδρόμιο,
κάθονται στις καρέκλες, στα τραπέζια του υπαίθριου
καφενείου,
κάθονται στους ώμους των ανθρώπων. Εκείνοι
χαμογελούν χωρίς να τα κοιτάζουν. Απέναντι
είναι η μικρή εκκλησία και το ρολόι του ταχυδρομείου·
στη μάντρα ακουμπισμένα τρία ποδήλατα. Ω, άγια απλότητα,
μικρά βηματάκια πουλιών, το χνούδι του ήλιου στα μάγουλα
του αέρα,
η λίγη μουσική απ’ τα ζάρια που πέφτουν στο τάβλι,
τα πολύχρωμα εσώρουχα απλωμένα στο σκοινί
της μπουγάδας,
όλα ήσυχα κι ανύποπτα. Κι εσύ ο ακόρεστος
να θέλεις κάποιο νόημα ν’ ανακαλύψεις ή να εφεύρεις
σε όλα,
να θέλεις όλα να τα κλείσεις μέσα σ’ ένα ποίημα
και να τα δώσεις.
Πλόβντιφ, 10.XII.1959
Από τη συλλογή ποιημάτων: «Ένας πίνακας με μικρές πινελιές» (1959).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Θ΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 74.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου