ΑΠ' ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΡΗΜΝΟΥΣ ΚΡΟΥΝΟΥΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΤΑΝΓΚΟ ΜΕ ΤΡΕΚΛΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΗΣ ΛΟΛΑΣ

Βλογιοκομμένα σύννεφα
τρεκλίζαν στη χερσόνησο
κι απ’ τα λαγούμια τ’ ουρανού
λαγούτα χέρσα ελάλαγαν.
Δυό τρόπαια αποτρόπαια
με ιερογλυφικά συν μείον
ορμήσαν απ’ τα πόδια της
στ’ αδιέξοδα της άλγεβρας
και αυλίστηκαν σημεία αόρατα
και αερικά απεικάσματα
με φάσγανα αρχαγγελικά
και με σπινθήρων άσματα.

Μες στο αρραμπάλ το πνιγηρό
λυγρά πριόνια εγύρεψα
να κόψω γεωμετρικώς
τον ρεμβασμό της αϋπνίας
που μι’ άπνοια ονείρων χορηγεί
σε χάρματα άλαλης φωτιάς
και σε θροΐσματα σαθρά
γαιώδη και ανεξείκαστα.
Λυγμοί, σπασμοί ξεβίδωτοι
κινήματα της φαντασίας
της λύπης πύλες απειλούν
ν’ ανοίξουν να με καταπιούν.

Βυκάνες μουγκανίζουνε
σαν βόδια αργά των Άλπεων
από του τάνγκο τους ηθμούς –
γιολελεΐ, χορίαμβοι
πρωτοστατούν στα χείλη μου
σαν δυό κοχύλια ανάγλυφα
την ύλη νά ’πιουν του πυρός
απ’ τους απόκρημνους κρουνούς.
Και αποκαΐδια στην αυλή
της Λόλας γίνεται ο αιών
μετρώντας της τα βήματα
στα πλήκτρα του μπαντονεόν.