ΚΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΟΝΟΥΣΕ

CESARE PAVESE


Η ΦΩΝΗ

Κάθε πρωί του δωμάτιου του μόνου η σιωπή στον
παφλασμό τον απάλαφρο κλείνεται των χει-
ρονομιών, σαν τον αέρα. Και κάθε, μα κάθε
μέρα το παραθύρι, εκεί, ανοίγει στον αέρα
που σιωπά αμετακίνητος. Στη δροσερή του
σιωπή δεν επιστρέφει η βραχνή φωνή απ’ έξω,
η γλυκιά.

    Σαν την πνοή εκεινού που πάει να πει κάτι,
έτσι ανοίγει και κλείνει σιωπώντας ο αγέρας –
κάθε μέρα εκεί ακίνητος, ίδιος, στημένος.
Και η φωνή ίδια, εκεί, πάντα, δε σπάει τη σιωπή, αλλά
απαράλλαχτη και βραχνιασμένη και ακίνητη
ξυπνά τις αναμνήσεις. Το φως του παράθυρου
συνοδεύει με σύντομα κύματα αχτίδων
την παλιά γαλήνη.

        Γαλήνη παλιά και
την ταράσσουν παλμοί χεριών που ανακατεύονται.
Μαζί με τη φωνή –αν ακουγόταν– θα εγύρναε ο
πόνος και θα χαράκωναν χειρονομίες τον
αέρα τον έκπληκτο με τα λόγια τους τα ξένα.
Μαζί με τη φωνή –αν ακουγότανε– ακόμα
και ο μικρός παλμός της σιωπής θα μας πονούσε.

Θα γυρνάγαν οι χειρονομίες ενός μάταιου
πόνου και θα χτυπάγαν τα πράγματα στων χρόνων
τη βουή. Μα η φωνή δεν γυρνά, μήτε χαράζει
καν ο ψίθυρος ο μακρινός την ανάμνηση.
Φως ασάλευτο δίνει εδώ τον παλμό τον νέο,
και για πάντα σιγά η σιωπή των αναμνήσεων
στον βραχνό, χαμηλό και φτενό αντίλαλό της.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.