Ο ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ ΚΥΡΙΟΣ

 

PABLO NERUDA

 

Ο ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ ΚΥΡΙΟΣ

 

Τόσο πολὺ ἄσχημα ἐγὼ μορφωνόμουν,

ποὺ οὐδέποτε μπόρεσα νὰ μάθω τίποτα,

κι ἂν δὲν γαβγίζω, ὀφείλεται στὸ ὅτι

νὰ γαβγίζω δὲν μ᾽ ἔχουν διδάξει.

Κι ἔτσι πέρασε ἡ ζωή μου

μὲς στὶς φυσικὲς καλλονές,

μὲς στὰ νησιὰ καὶ στοὺς μόσχους

τῶν κοριτσιῶν τῆς ἄγριας φύσης·

καὶ παρὰ τὰ ὅσα ἔχω κάνει,

σκλάβος εἶμαι πάντα τῆς γῆς.

 

Γι᾽ αὐτὸ περνῶ καὶ δὲν κοιτάζω

ἀπ᾽ τὴ μεριὰ τῶν μηχανῶν·

τοῦ κινητήρα τὴ γλώσσα δὲν τὴν ξέρω,

μὲ τρομάζουν οἱ τηλεοράσεις,

τὰ ἀεροδρόμια, οἱ κεντρικὲς

ὑδροηλεκτρικὲς ὀδοντοστοιχίες,

καὶ ἴσα-ἴσα μόλις ποὺ ἀγαπάω, στὸ καταχείμωνο,

τὰ παλιὰ κατάκοπα τρένα

ποὺ πᾶνε ἀπὸ τὸν Νότο στὸν Βορρᾶ

καπνὸ καὶ βροχὴ ἀνακατεύοντας.

 

Διακόπτω ἐδῶ τὴν ἀφρόκρεμα

τῆς πληθυντικῆς μου μολυβογραφίας·

ἀφήνω τὸ χαρτὶ ἐπάνω στὴν ἄμμο

καὶ παίρνω καταπόδι μι᾽ ἀστραπή,

ποὺ ἐχώθηκε κάτω ἀπὸ μιὰ πέτρα

μεταμφιεσμένη σὲ κολεόπτερο

καί, ἂν δὲν ἐνοχλῶ κανέναν,

θὰ μείνω ἐδῶ σὲ ὅλη τὴ ζωή μου

δίπλα σὲ μιὰ μικρούλα σαύρα.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.