ΑΚΟΥΜΠΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

 

LUDWIG ZELLER

 

ΑΚΟΥΜΠΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

 

Ακουμπισμένος στην πέτρα της νύχτας κοιτώ τον χρόνο να περνάει

Στις κύστες της αβύσσου. Τί μας έφερε ώς εδώ;

Γιατί μαρμαίρουν άστρα μακρινά, γιατί  εκρήγνυνται ή σβήνουν;

Βρίσκομαι κυκλωμένος από κάποια  σκιά και ξέρω πως κάρβουνο είμαι και καίγομαι

Αναπολώντας τούτα τα χείλη που κουβαλάω ζωγραφισμένα στα κόκαλά μου.

 

Περνούν οι μέρες, περνούν οι βδομάδες και δεν καταφέρνω ν’ αποκρυπτογραφήσω τις λέξεις

Στον τοίχο, να διαβάσω τα σημεία εκεί στην καρδιά σου όπου και ταλαντεύεται

Τούτος ο βόμβος στον άνεμο, το πεπρωμένο σου, ω των δυσπίστων εσύ ηγεμονίδα,

Η μοίρα σου που δεν μπορούμε να τη δούμε πίσω από τις προσωπίδες.

 

Κάτω απ’ τον μανδύα του ελέους ανάβεις

Ολόγυρά μας τους ιμάντες της λαγνείας, το απέραντο τοπίο

Όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι και κατεβαίνει η αιώνια ηδονή

Η δίχως όρια. Γιατί άραγε τότε κλείνουν μερικές φορές οι μέρες

Και πέφτουν τα σκοτάδια που ναρκώνουν κάθε μορφή ευσπλαχνίας και οίκτου;

 

Τρίζει το προγονικό αστέρι, το δέρμα εκείνης της έκλειψης που περιμέναμε,

Κι έχουμε φτάσει πια στο γαλήνιο μάτι του κυκλώνα. Άνοιξε τα μάτια σου.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.