Η ΓΡΟΘΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ

 

PABLO NERUDA

 

Η ΓΡΟΘΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ

 

Δὲν εἶναι θέμα οἱ συγχωρήσεις·

ὁ συγχωρηθεὶς δὲν συγχωρεῖ.

Καὶ οὔτε εἶναι θέμα τὸ τί δίνεις,

διότι ὁ λαμβάνων θυμᾶται

σὰν λαβωματιὰ τὴν καλοσύνη σου.

 

Ὁπότε, λοιπόν, μὲ τἰ τράφηκε

—σὲ ρωτάω τώρα ἐγώ— ἡ χαρά σου ἐσένα;

Ἀπὸ ποῦ σοῦ βγῆκαν, ἀλήθεια, τὰ μάτια,

ἂν δὲν σ᾽ τά ᾽χουνε ἄλλοι μὲ τρυπήματα βγάλει;

Ποιό λόγο ἔχεις νὰ χαμογελᾶς,

ποιὸν ἄνεμο καὶ χορεύεις;

Ποιάν ἐπαφὴ παντοτινὴ

καὶ γιατί τὸ τραγούδι σου κρατάει ἀκόμα;

Στὴ γροθιὰ μέσα εἶναι τὸ ἀγκάθι

καὶ σὲ πληγώνει γιὰ νὰ σὲ ὑπερασπιστεῖ,

καὶ βαραίνει ἡ πέτρα στὸ χέρι σου

ἢ τὸ περίστροφο στὸ καρτέρι σου.

 

Κι ἔτσι, λοιπόν, κανέναν ἐσὺ δὲν σκοτώνεις,

ὅταν οἱ ἄλλοι ὅλοι διαρκῶς σὲ σκοτώνουνε,

σὰν νά ᾽χες μὲ τὴ ζωή σου τὴν ἴδια ἐγγυηθεῖ

ὅτι ὁπωσδήποτε θὰ σὲ σκοτώσουν,

γιατὶ τὰ ὅπλα εἶναι βαριὰ

ἢ γιατὶ γαλάζιες εἶναι οἱ λέξεις

ἢ γιατὶ δὲν πρέπει νὰ κατεβεῖς

ἀφοῦ δὲν ἤθελες οὔτε καὶ ν᾽ ἀνεβεῖς,

ἢ γιατὶ δὲν ὑπάρχουν —σοῦ λένε—

αὐτοὶ ποὺ σοῦ πατᾶνε τὸ κεφάλι

ἢ γιατὶ οἱ πολλαπλασιαστὲς

θὰ πᾶνε νὰ πολλαπλασιάσουν

ἢ γιατὶ κρύβεις τὴν ὑπερηφάνεια

σὰν δράκος μὲ ἑφτὰ πατοῦσες

ἢ καὶ γιατὶ νιώθεις ἔνοχος

ποὺ γεννήθηκες, ποὺ μεγάλωσες,

ποὺ ἀγόρασες σταφύλια ἀπ᾽ τὸ μανάβικο,

ποὺ παραιτεῖσαι καὶ ποὺ καταφέρνεις ὅ,τι.

 

Γι᾽ αὐτοὺς τοὺς ποικίλους λόγους

—ἢ καὶ ἁπλῶς ἀπὸ θλίψη—

τυλίγεις τὸ κακὸ ποὺ σοῦ κάνανε,

μαζεύεις τοὺς λίθους τοῦ ἀναθέματος,

καὶ προχωρᾶς σφυρίζοντας, ὅλο σφυρίζοντας

ἀπὸ πρωὶ σὲ πρρωὶ καὶ ἀπὸ ἄμμο σὲ ἄμμο.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.