Ο ΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΕΡΩΣ Η ΖΩΗ

PAUL ELUARD


Ο ΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΕΡΩΣ Η ΖΩΗ

Επίστευα μπορώ τα βάθη να σπάσω το άπειρο
Με την ολόγυμνή μου οδύνη δίχως επαφή χωρίς αντίλαλο
Μες στην ειρκτή μου ξάπλωσα επάνω σε παρθένες θύρες
Σαν τον νεκρό τον σώφρονα που ’ξερε να πεθάνει
Τον νεκρό που ουδείς στεφάνωσε πλην της μη ουσίας του
Στα παράλογα κύματα ξάπλωσα του δηλητήριου
Που το ρούφηξε ένας για τέφρες έρωτας βαθύς
Η μοναξιά μου πιο ζωηρή μου φάνηκε απ’ το αίμα

Της ζωής ήθελα να καταργήσω την ενότητα
Με τον θάνατο ήθελα να μοιραστώ τον θάνατο ν’ ανοίξω
Την καρδιά μου στο κενό και το κενό σε ζωή καινή
Όλα να τα σβήσω τίποτα να μην υπάρχει ούτε τζάμι ούτε χνώτο
Ούτε τίποτα μπροστά και τίποτα πίσω ένα τίποτα τέλειο ακέραιο
Τον πάγο είχα εξαλείψει των ενωμένων χεριών
Τον χειμέριο είχα εξαλείψει σκελετό
Του πόθου για ζωή που εκμηδενίζεται.

          *

Ήρθες εσύ και τότε πήρε και πάλι η φωτιά τα πάνω της
Ο ίσκιος υποχώρησε του Άδη το ψύχος εγέμισε άστρα
Κι η γη ξανασκεπάστηκε
Από τη φωτεινή σου σάρκα κι εγώ ένιωσα πανάλαφρος
Ήρθες εσύ και η μοναξιά νικήθηκε
Πλέον είχα οδηγό στη γη εγνώριζα
Πού να πάω κι έμαθα πως είμαι αδιάστατος
Προχωρούσα εκέρδιζα χώρο και χρόνο

Ερχόμουν σε σένα ερχόμουν στο φως αενάως
Η ζωή είχε σώμα το πανί της άνοιγε η ελπίδα
Ο ύπνος έσταζε όνειρα και η νύχτα
Υποσχόταν αισιόδοξα στον όρθρο βλέμματα
Της ωλένης σου οι αχτίδες την ομίχλη μισάνοιγαν
Το στόμα σου τό ’χε η πρώτη δρόσος νοτίσει
Κατάπληκτη η ανάπαυση αναπληρούσε τον κάματο
Κι εγώ τον έρωτα λάτρευα όπως στις πρώτες μου μέρες.

          *

Τα χωράφια οργώθηκαν τα εργοστάσια αστράφτουν
Το στάρι μέσα στις φουσκονεριές βρίσκει τη φωλιά του
Ο θερισμός ο τρύγος αναρίθμητες έχουνε μάρτυρες
Τίποτα δεν είναι απλό και μόνο και μόνο απλοϊκό
Η θάλασσα βρίσκεται στα μάτια του ουρανού ή της νύχτας
Την ασφάλεια στα δέντρα την παρέχει το δάσος
Και οι τοίχοι των σπιτιών για δέρμα έχουν τομάρι κοινότατο
Μονίμως δε οι δρόμοι διασταυρώνονται

Για τη συναντίληψη φτιαχτήκαν οι άνθρωποι
Για να καταλαβαίνονται και ν’ αγαπιούνται
Έχουν παιδιά που πατέρες θα γίνουν ανθρώπων
Έχουν παιδιά ανέστια και άτοπα
Που θα επινοήσουν τους ανθρώπους εκ νέου
Τη φύση και την πατρίδα τους
Φύση και πατρίδα των ανθρώπων όλων
Πατρίδα και φύση όλων των εποχών των χρόνων.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.