ΓΚΟΤΑΝ

JUAN GELMAN


ΓΚΟΤΑΝ

Εκείνη η γυναίκα έμοιαζε στη λέξη ποτέ,
απ’ όπου ύψωνε ο λαιμός της μια γοητεία ιδιαίτερη·
κάτι σαν τη λησμονιά για να κοιτούν τα μάτια –
στ’ αριστερό πλευρό της μ’ είχε η γυναίκα εκείνη βάλει.

Προσοχή προσοχή της φώναζα εγώ προσοχή,
εκείνη ωστόσο σαν έρωτας εισέβαλε, σαν νύχτα·
τα έσχατα σημάδια που μηνάν φθινόπωρο
κοντοζυγώναν κάτω απ’ των χεριών της το κυμάτισμα.

Μέσα μου έσκαγαν όλο κάτι κατάξεροι πάταγοι
και πέφτανε η μανία κι η λύπη κομμάτια και θρύψαλλα·
η κυρία έβρεχε γλυκά-γλυκά τρισάπαλα
στα κόκκαλά μου που ’χαν μείνει πια ολομόναχα.

Και τούτα όλα ενώ τουρτούριζα σαν τον κατάδικο
μ’ ένα τώρα απότομο μαχαίρι να με κόβει φέτες·
στο θάνατο θα φτάσω ίσαμ’ όπου τ’ όνομά του απλώνεται
κι αυτός το στόμα μου ύστατη φορά θα μού κινήσει.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.